Ninja Clan Wars

      Nie miałem pojęcia co ze sobą zrobić. Już niejednokrotnie walczyłem, lecz nigdy z tak potężnym przeciwnikiem. Wiedziałem, że w bezpośrednim starciu nie miałbym najmniejszych szans. Na całe szczęście, któryś z moich kompanów użył techniki, która mnie uratowała, a przynajmniej w pewnym sensie. Stałem we mgle, bardzo gęstej. Wzrok był bezużyteczny, dlatego skupiałem się tylko na słuchu. Musiałem być gotów na szybką reakcję w przypadku ataku. Stałem z kyu kunaiem w obu dłoniach, trzymając go przed sobą tak, żeby móc obronić się przed ciosem z każdej strony.
     Było cicho, od momentu pojawienia się mgły było spokojnie. Nie mogłem stać tak w nieskończoność, a uczucie bezradności coraz bardziej mi doskwierało. Jak duży obszar obejmuje mgła? Może spróbować z niej wybiec? Pomysł trochę szalony, jednak może się udać. Mój przeciwnik jest w tej samej sytuacji co ja, nic nie może zobaczyć. Przy odrobinie szczęścia uda mi się z wydostać z dymu, a wtedy odzyskam wzrok i może wymyślę coś lepszego.
     Ruszyłem do przodu, strając się wyjść z zasiędu techniki jednego z Wyrzutków. Nie szedłem wolno, aczkolwiek starałem się pozostać niezauważony, dlatego robiłem to najciszej, jak potrafiłem. Nie opuszczałem gardy, bo wciąż nie byłem bezpieczny. Po wyjściu z mgły spróbuję znaleźć moich sojuszników, żeby określić nasze następne działania. Nie mogę przecież działać na własną rękę.

     Byłem zmęczony. Zajmowanie się ogromną ilością ludzi nie należy do zadań łatwych. Ba, to wyzwanie nawet dla najbardziej cierpliwych. Skończyłem na jednostce pięćdziesiątej, może sześćdziesiątej którejś. Me ciało przylegało do wielkiego odłamu, opierałem się, by złapać oddech. Wtem zauważyłem jak czerwonowłosy chłopak przemawia do tłumu, a ten obrzuca go kamieniami. Śmiać się, czy może raczej płakać z tak głupiego zachowania. Podbiegłem do niego, upewniłem, że nikt nie rzuci w pogoń. Każdy na twarzy wymalowane jedno miał słowo - dosyć. Blade, brudne twarze rzucały się w oczy bardziej, niż zniszczony krajobraz obozu. Adatte postanowił odszukać swego lidera, toteż zostawiłem go tak samo szybko, jak do niego przybyłem. Pośród tylu rannych, z obolałymi rękoma i nogami nie było nic do roboty. Wtem rozległ się ryk głośniejszy, niż rozmowy klientów w domu gejsz. Zwróciłem głowę w stronę północy, lecz nic innego jak zniszczone budynki nie ujrzałem.
     Wspiąłem się więc na najbliższy gruz, stanąłem wyprostowany, a mym oczom ukazała się bestia o jednym, grubym ogonie. Z pyskiem skierowanym ku górze kumulowała energię, co nawet taki prostak jak ja mógł to poczuć. Przymknąłem powieki przykładając dłoń do czoła, by promienie mnie nie oślepiały. Rozpocząłem poszukiwania własnego lidera, lecz tego w okolicy widać nie było. Nie będąc pewnym, co takiego winienem poczynić, udałem się w stronę wschodniej bramy opuszczając mury obozu.
    Kreśliłem łuk, by znaleźć się jak najdalej od możliwego pola rażenia. Wybierałem także wyżyny, by wzrokiem w oddali odnaleźć latające, gliniane kruki. Gdybym odnalazł Shinsaku wszystko poukładałoby się. Dostałbym rozkaz i mógł go wypełnić, a nie zdany na siebie i własny instynkt. Myśli podpowiadały mi bym uciekał, tak więc oddaliłem się. Cóż teraz? Ano pozostaje czekać. Stać i wypatrywać.

   Yoshiro, nieświadomy niebezpieczeństwa, z jakim wiązało się wkroczenie na niezbadane tereny, osnute aktualnie puchem mlecznej mgły, opuścił pozycję, wymykając się bardziej doświadczonym członkom załogi. Kiedy tylko zauważono jego brak, rozległ się przeciągły gwizd, a śnieżna zasłona niemal natychmiast rozpłynęła się w powietrzu. Oddział nie mógł dojrzeć przeciwnika pośród mgły, toteż poczęła gorączkowo rozglądać się wokół. Bez skutku. Postanowili dołączyć do lidera, który zamajaczył im na horyzoncie w postaci białych ptaków. Powietrze przeciął jednak donośny ryk, który zwrócił głowy wybranych w miejsce, gdzie ponad resztkami murów wyrosła bestia. Nie mogąc zdobyć się na najmniejszy nawet ruch, oczekiwali najgorszego, modląc się w duchu do dawno zapomnianych bogów.
    Medycy natomiast, musząc uporać się z inną wersją tegoż wojownika, rozproszyli się na tyle, na ile zdołali. Chcieli w ten sposób ograniczyć możliwości ofensywne oponenta do zaatakowania ich jednocześnie. Niestety, w jego szpony dostał się jeden z przedstawicieli, który podczas samobójczej akcji został sprowadzony na kres istnienia. Nim reszta ekipy zdążyła do niego dotrzeć, było już za późno. Pierwszy na miejscu pojawił się Ito. Przystąpił do nieszczęśliwego wybrańca Dawcy Śmierci, a przykładając palce do tętnicy szyjnej, poszukiwał tętna. Na próżno. Drużyna medyczna znieruchomiała, kiedy do ich uszu dotarł dźwięk przeszywający duszę. Ledwie zdołali się pozbierać, by spróbować oddalić się na względnie bezpieczną odległość, przy pomocy jednej ze sztuczek ninja.

   - Yoshimaru... - pojawiło się w głowie przywódcy Wyrzutków, kiedy dostrzegł na horyzoncie zbierającą się energię, której siła zdawała się być ogromna. Martwił się los swojego wychowanka, naturalnie. Miał jednak nadzieję, że uda mu się zachować trzeźwość umysłu i pamiętać o własnym bezpieczeństwie. Teraz to on musiał zadbać o bezpieczeństwo zebranych wokół niego ludzi.
   - Shinsaku Nakayama, przywódca Wyrzutków, sprzymierzeniec sił Kraju Ognia oraz osoba stojąca za zniszczeniem obozu sił wroga. - przedstawił się krótko tym, którzy nie kojarzyli jego twarzy (bądź też osoby, jako że jego twarz pozostawała skryta pod maską).
   Z jego dłoni wytoczyło się dziesięć miniaturek, które w kolejnej sekundzie trzepotały energicznie skrzydłami, tuż przy obecnych w pobliżu wojownikach. Zamierzał umożliwić im większą mobilność, w przypadku, gdyby tworząca się właśnie kula miała poszybować w ich stronę. Połączenie umiejętności ratujących się przed zagładą celów oraz możliwości, jakie zagwarantowałaby im szybkość podniebnych rumaków, powinna zwiększyć ich szanse na przetrwanie.
   Kiedy tylko dosiedli ptaków, poderwał ich do góry i uważnie obserwował bestię. Był gotowy na ewentualny unik.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Shinsaku (2015-12-02 13:00:15)

SNA Vintage version by Haley Reinhart - Finalny i ostatni Theme Ryo Kiyoshi'ego

   Pokryty nićmi klon uderzył z łoskotem o ziemię, podrywając w górę obłok szarego, brudnego dymu. Po wykonaniu rzutu, Ryo stał jeszcze przez moment w finalnej pozycji, zastygł, słysząc cichy szmer opadającego pyłu. W wewnętrznej części dłoni poczuł kłujący ból, a kiedy spojrzał w te miejsce dostrzegł poziomą, czerwoną linię. Krew? Osłupiały, przyjrzał się ranie, jak gdyby była pierwszą w jego życiu. Zrazu odrętwienie zaczęło się przeradzać w gorzki posmak zawodu; to jedna z nici nacięła skórę, a skoro tak się stało, to znaczyło, że był za wolny, że przecenił swoje zdolności. Nie był tak potężny za jakiego się uważał.

   Ktoś do niego podszedł. Ktoś do niego coś powiedział.
  – Jesteś klonem, prawda? – zapytał, choć znał odpowiedź. Poznał go po brawurze. Widział, co przed chwilą zaszło, a jednak zbliżył się na odległość kilku kroków. Nie przygotował żadnych pieczęci. Klon, albo głupiec, pomyślał Ryo i z dwojga złego wolał wybrać te pierwsze. Tak było łatwiej. – Jeśli chcesz się wysadzić, zrób to teraz i miejmy to z głowy.

   Z oddali, z lasu, rozbrzmiał głośny, wstrząsający ryk. Zdawało się, że wraz z nim wibrowała ziemia i ta zaraz rozedrze się na pół, otwierając wrota do otchłani. W tej samej chwili, również od strony lasu, rozlała się energia, mroczna i zła, szumiąca w uszach i skroniach. Pulsowała i z każdą chwilą zyskiwała na intensywności. W rytmicznym pulsie rozprzestrzeniała się, coraz dalej i dalej, jak żywe tętno, oblepiając w paraliżu członki, skrapiając czoła i karki zimnym potem. Czy to już? Koniec? Bestia wyrosła spośród drzew, stanęła na nogi, szara i ogromna, piaskowy monument o paszczy z tysiącem zębisk. Nad krótkim pyskiem poczęła się kumulować energia…

   Ludzie uciekali. Co żywsi i sprawniejsi zbierali się i biegli przed siebie, byle dalej, dokądś za czym można się schować. W popłochu, pchani pierwotnym insynktem przetrwania pierzchli, niczym plaga mrówek, przerażona cieniem buta nad swoimi głowami. Nikt nie czekał, nie zastanowił się. Nie pomógł. Tysiące nieruchomych ciał ścieliło podłoże, w wielu z nich nadal tliło się życie. Ryo nigdy nie był człowiekiem emocjonalnym, rzadko darzył kogolwiek empatią, jednak wtedy zrobiło mu się prawdziwie żal. Nie mieli nikogo, kto by się za nimi wstawił, żadnego bohatera, który zasłoniłby ich własnym żywotem, rozpościerając ramiona, zatrzymując nadchodzące szaleństwo. Żadnego bohatera, pomimo, że tak wielu zjawiło się w tym miejscu, aby zyskać jego sławę. I, prawdopodobnie spomiędzy nich wszystkich Ryo najmniej pragnął nim zostać. A jednak… To ten dzień prawda? Pamiętasz Smoku, jak mówiłeś, że nie ma niczego bardziej żałosnego niż współczucie? Spójrz na siebie. Spójrz, jak wyglądasz.

   Nie chcę.
   Wpół zatopiona w trzęsawisku kobieta patrzyła na niego jednym okiem. Było martwe i blade, już dawno bez życia, ale on widział w nim niemą prośbę. Sam zamknął swoje. Wypuścił powietrze przez nos. Głośno.

   Ruszył przed siebie. Jeżeli ktoś chciał go zabić, miał teraz niepowtarzalną okazję by to zrobić. Ryo wydostał się z kopuły, a potem przeskoczył przez zrujnowany mur. Szedł dalej, niespiesznym tempem, stawiając kolejne kroki, jak gdyby były to ostatnie zetknięcia z ziemią. Stopy zapadały mu się co i rusz w mokrej, miękkiej ziemi, wyrywał je z niej z głuchym mlaskiem, mechanicznie, prąc naprzód dopóki nie znalazł się między obozami a lasem. Spojrzał w górę, na niebo. Na fruwające ptaki, te żywe i sztuczne, stworzone techniką ninja. Na ewakuujących się wojwników. Tchórze, pomyślał Kiyoshi, ale jakoś bez przekonania. W gruncie rzeczy, głęboko w wewnątrz siebie wierzył, że powinien zrobić to samo. To było o wiele bardziej racjonalne.

   Jego skóra zabarwiła się na brunatno, fioletowa tęczówka pokryła złotem. Spomiędzy warg wysunęły się dwa kły. On też był bestią. I też był zły.

   Martwe oko kobiety w trzęsawisku. Tysiące trucheł. Kraczące wrony, zatracone człowieczeństwo. Uciekajcie, chciał krzyknąć. Uciekajcie, ja was obronię.
   Nie potrafił. Sam chyba w to nie wierzył.
   Skrzyżował palce, stworzył replikę, która stanęła obok niego, ramię w ramię. Nigdy tego nie mówił, ale szczerze nienawidził tej techniki.
   A potem złożył palce w pieczęci konia. Bunshin złożył swoje w pięczeci tygrysa. I tak zastygli, obaj, wyczekując. Lekki, delikatny wiaterek muskał kosmyki włosów opadających na ich twarze.

   A więc to tak, pomyślał jeszcze Ryo, rodzą się bohaterzy…


[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]