Ninja Clan Wars

Ikkyo

     Odpowiedź mężczyzny nie spodobała mi się. Ten koleś najwidoczniej nie był w stanie pojąć, co już dla niego zrobiłem. Zacznijmy od tego, że znajdowaliśmy się w środku lasu, z którego wyjście wcale nie było łatwe. Ba, pozostawiłem na tyle klona i resztę drużyny tak, żeby mogli oni pilnować nas i upewnić się czy wszystko gra. Idąc dalej, doszedłem z nim aż tutaj. Znajdowaliśmy się chyba w najbezpieczniejszej pozycji z możliwych, bo Bijuu nie atakował nas, tylko resztę, a my mieliśmy do nich względnie niedaleki dystans. I mimo tego, ten Samotnik, czy inny fan Ichuzy, nie ufał mi do końca. Świetnie. Trafiłem na kolejnego bęcwała.
     Na mojej twarzy nie było widać pozytywnych uczuć. Jeżeli miałbym określić jak wyglądała, to po prostu napisałbym, że pusto. Brak jakichkolwiek oznak aprobaty, a na koniec zwieńczenie tego obniżeniem brwi. Usta wygięły się w pogardliwym grymasie. Nie lubiłem gości tego typu.
     - Zacznijmy od tego, że przyprowadziłem ciebie z pola bitwy, piekła, tutaj. Bezpiecznie. Nawet włos ci z głowy nie spadł, a z tego co widzę tam w oddali, to ktoś nas śledził. Gdyby nie replika, którą tam zostawiłem, mógłbyś być martwy. Czego oczekujesz? Słowa mogą być puste, natomiast czyny mówią więcej i zawsze mają wartość. - powiedziałem z nieukrywaną złością. Mogłem go teraz zaatakować, złapać w Genjutsu tak, aby żałował swojej wypowiedzi. Nie zrobiłem tego. Nie. Prywatne interesy odstawmy na bok. Korona mi z głowy nie spadnie, jeżeli przemówię do niego jeszcze raz. - Znam technikę, dzięki której mogę stać się niewidoczny. W taki sposób zwyczajnie w świecie dostanę się do Ichuzy i dam mu to, co tutaj przytargałeś. Równie dobrze zadanie to może wykonać mój klon, a ja będę tu przy tobie, żeby było bezpieczniej.
     Odczekałem chwilkę. Odetchnąłem spokojnie. Nie byłem zły. Bardziej zażenowany i zirytowany naraz.
     - Jeżeli jednak mi nie ufasz, to sam biegnij. Chętnie zobaczę jak próbujesz dogonić Ichuzę, w oceanie nieludzko szybkiego piasku. - wycedziłem spokojnie.

Klon przy drużynie

     Królewicze stali dalej, nie zwracając uwagi na atak. Gdyby nie moja interwencja, zginęliby. Cholera, myślałem, że zmarnowałem ogromne ilości chakry tylko po to, aby uratować tych dwóch wrośniętych w ziemię. Na szczęście dla nich okazało się, że za tamtym tworzywem z ognia podążał wrogi ninja... Cóż, teraz nie istniał, ale jego i moja spuścizna stworzyła potężną eksplozję płomieni. Ogień otaczał nas i chyba ja znajdowałem się teraz w najlepszej z możliwych konfiguracji. W końcu wcześniej odskoczyłem, a i poprzez wystrzelenie Goryuuki znajdowałem się od niej najdalej.
     Nieważne. Obecnie trzeba się stąd wydostać. Chciałem dostać się w to samo miejsce, ale drogą okrężną i dłuższą. Nie dało się zapobiec pożarowi. Nie dało się również rzucić w ogień i pieprznąć kompanów w twarz, choć może to by im pomogło. Pozostał tylko krzyk.
     - Co z wami jest? Logen! Suezo! Natychmiast do mnie! Spierdalajcie z tego cyrku! - wrzasnąłem. A to, czy posłuchają, to już inna sprawa. Nie wierzyłem jednak, że uda im się wyjść ot tak, bez obrażeń. Wyciągnąłem zwój i wykonałem technikę pieczętującą. Miała ona za zadanie pozbyć się ognia, który znajdował się jak najbliżej tej dwójki. Następnie wskoczyłem do kręgu, aby pochwycić Logena. Był liderem i sensorem, czyli cenniejszą osobą niż Suezo, który jak na razie nie zrobił nic. Złapałem go, przerzucając przez ramię. Jeżeli będzie chciał chodzić sam, pozwolę mu. Na razie zachowywał się jak otruty, albo otumaniony jakimś Genjutsu. Nieważne. Miałem na celu odskakiwać z nim jak najdalej. Ja byłem tylko repliką, nędzną imitacją Ikkyo. Mogłem zniknąć, nie będzie płaczu. Po tych dwóch już może być. Cel to dostać się do oryginału. Tam mogliśmy już coś działać, w większej grupce.

/odpis klona w obozie źródeł się pojawi, ale po postach innych graczy
                                           
Siła, Szybkość: 150
Technika pieczętująca: klik!
Zużyta chakra: [Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

      Chwila.. - Je**ny szop... - parsknąłem pod nosem jak tylko zauważyłem, że mój atak niepowiódł się. Co ja sobie myślałem, że zaatakował tak ogromne stworzenie jakim był ten szop. Najwidoczniej nie był tak mało wytrzymały jak stwory, które przeważnie przyzywają ninja.

      Stało się jednak coś czego najmniej się spodziewałem... Jego szybkość była niewyobrażalnie duża. Nawet nie byłem wstanie jej porównać do swojej. On jest prawdziwym demonem. Co ja tu robię. Dajcie mi chwilę, muszę to wszystko przemyśleć... Nie mogę tak łatwo się poddać, tam czekają na mnie moi ludzie. Zaraz, zaraz się podniosę. To było tak szybkie, że nie byłem wstanie pojąć tego jak zamieniłem się w wodę. Przechodziły przez mój umysł różne myśli. Od tego jak szybko będzie wstanie mnie zabić jak tylko wrócę do swojej prawdziwej postaci, skończywszy na tym czy będzie to szybkie... Muszę zaryzykować.

      Zajęło mi to trochę czasu, ale powróciłem do swojej prawdziwej formy. Chwila... Demon już mną się nie interesuje? To dobra chwila na ucieczke. Muszę uciec w przeciwnym kierunku do którego on zmierza. Musiałem zmienic pozycję na bardziej bezpieczną i zastanowić się co dalej robić... Dlatego też zacząłem swój maraton [szybkość 400] w bezpieczne miejsce. Tak na dobry początek... Nie chwila, zatrzymaj się... Zrobiłem to. Mogę jeszcze im pomóc. To niezdecydowanie jest straszne, ale wpadłem na pewien pomysł. Rzuciłem swoje spojrzenie w strone demona, on znajdował się jakieś trzydzieści metrów ode mnie, daleko jeszcze od niego nie odbiegłem, ale warto było spróbować. Bez zbędnego długiego myślenia zacząłem wykonywać znaki, a po chwili pod nogami wielkiego szopa zaczęło tworzyć się największe bagno, na które było mnie stać (10 metry głębokości i promień 40 metrów)... Teraz mogę uciekać z taką samą prędkością jak wcześniej... Szybciej.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

- Yomi Numa - użyta technika
 Szybkość jutsu: 516

Ostatnio edytowany przez Akemi (2016-01-06 16:57:54)

Ikkyo

     Ale. Zaraz. Wróć... Co jest?
     Cholera.
     Ten dupek uwięził mnie w Genjutsu. Czułem to. Moja wola była na tyle wyczulona, że przełamała pewne bariery. Nie mogłem jednak całkowicie wydostać się z iluzji, bazując na samej sile woli. O nie, brakowało mi jej trochę. Cóż, w przyszłości będę się w niej ćwiczyć. Ale obecnie? Cóż, tyle dobrego, że nie jestem pod pełną kontrolą tego gościa, tylko coś tam ogarniam. Nah, co dalej?
     Kai[Siła Nin 30, maksymalna].
     Złożyłem ręce w pieczęć, o ile było mi to dane, a nawet jeżeli nie, to starałem się anulować skutki działania techniki przeciwnika. Wystarczyło skupić chakrę, przynajmniej w teorii. Mogłem to zrobić, tak przynajmniej zakładałem. A nawet jeżeli nie, to moja świadomość była zachowana. W większości. Może i w całości? Cholera wie, praktycznie nigdy nie wpadałem w Genjutsu. To ja zakładałem sidła. I teraz tego żałuję, że za mało razy popełniłem ten błąd. Kai zresztą nie do końca musiało mi pomóc, ale jeżeli byłem na skraju złapania w iluzję, może coś da?
     Hana Kahen [Umysł 150, Siła Gen 430].
     Do wykonania tego jutsu nie były potrzebne żadne pieczęci. Wystarczyło wiedzieć gdzie jest cel. A ja wiedziałem. Bo po pierwsze, przed moimi oczami rysował się ten dupek, a po drugie, pamiętałem jego lokalizację, nawet jeżeli ją zmienił. A decyzja o użyciu tej techniki była w zasadzie natychmiastowa...
     Cóż, jeżeli wpadł w iluzję, to zobaczymy co się stanie...

Klon w lesie

     Przede mną widać było... Tego gościa. Ponieważ miałem aktywowanego Sharingana, widziałem również, że ubyła mu chakra... Cholera. Patrzył na mój oryginał. A że i widziałem chakrę samego Ikkyo, czyli siebie, to dostrzegłem, że coś jest nie tak. Iluzja?
     Asz cholera, ten gość okazał się być zwykłym zdrajcą. Tylko co z nim zrobić? Złapać, to na pewno. Ale co dalej? Załatwmy go własną bronią. Użyłem tej techniki, o ile była możliwa taka sytuacja [specyfikacja taka sama].
     - Logen, żyjesz? Mamy problem. - powiedziałem, po czym zrzuciłem ciało towarzysza na ziemię. Zrobiłem to delikatnie, ale też i szybko. Następnie skoczyłem na skos do przodu i przejrzałem okolicę, czy nic nam nie grozi. Jeżeli tak? Cóż, będę mieć czas na reakcję... [Reakcje 190]
   

Klon w obozie źródeł

     Genialnie. Pomogłem im. Dzięki mnie mogli żyć. Chyba że...
     Ręka marionetki. Ruszała się. Jak to możliwe? O cholera, ci lalkarze żyli. Nie wiem jak dali radę sobie z tym zmasowanym atakiem, ale... Może któryś z nich krył się w krzakach? Albo pół bandy? Nie umiem tego powiedzieć, przecież nie widzę ich ot tak.
     Sharingan. Sharingan widzi chakrę. Zacząłem więc przeglądać okolicę najlepiej jak się dało. Nie wiem, może ujrzę coś, czego nie mogą dostrzec inni. Linki, które były podczepione do kukiełek, były z chakry. A ja mogłem widzieć jej kolory. Dobra, ogarnę to. Jeżeli ujrzę gdzie kryje się kuglarz, podejmę odpowiednie kroki...
[nie mogę zrobić więcej bez MG, czyli ta tura będzie trwać minimalną ilość czasu, chyba]

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Ikkyo (2016-01-02 19:09:37)

   Samotna myśl, niczym spadająca z ogniska iskierka, zapłonęła w jego głowie, prowokując natychmiastową reakcję (240). Odruchowo przemieścił w przestrzeni dwa ptaki, na których znajdowali się Ichuza oraz Nakayama ze swym uczniem (szybkość: 350). Jakby płynąc w powietrzu, kruki wykonały pojedyncze machnięcie skrzydłami, unikając w ten sposób zderzenia z potężnym ogonem potwora. Rozproszone na krótką chwilę, na powrót spotkały się tym razem jednak znacznie wyżej. W ten sposób mieli uniknąć następnego ataku.
   - Gdzie ten szczeniak...?
   Wiedział, że w pojedynkę nie da rady. Może i do tej pory udawało im się utrzymać przy życiu, ale przecież nie mógł wykluczyć, że to opatrzność, zwana też dobrym losem, szczęściem czy nawet Jashinem, czuwała nad nimi. W każdej chwili ich ciała mogły zanurzyć się w styksowych wodach, ciśnięte w ich toń przez bestialską siłę. Zbliżała się ta chwila. Moment decyzji - zostać i walczyć do końca, żegnając się z marzeniami i oddając w objęcia śmierci, czy może wywiesić białą, haniebną flagę i dać dyla, póki czas.
   Do planu, który zrodził się w jego głowię kilka modlitw wcześniej, potrzebował jeszcze jednego, kluczowego ogniwa. Tym elementem był dotąd zupełnie nieznany mu dzieciak, który dał się już poznać światu, dając prezentację swoich umiejętności. Ronijczyk nie miał najmniejszych wątpliwości - to młody Samotnik był tym, który mógł odegrać ważną rolę w niespodziance, jaką szykował dla kreatury.
   Kątem oka obserwował kołującego w oddali ptaka. Czyjaś sylwetka miękko wylądowała na jego grzbiecie. Shinsaku zmrużył oczy, wytężając wzrok. Biała czupryna rozwiała wszelkie wątpliwości. Pakując dłonie w torbach przy bokach, kierował ptaszysko coraz wyżej i wyżej. Zawiesił go tuż pod linią chmur. Nie mógł sobie pozwolić na stracenie go z zasięgu wzroku. Tak samo jak nie mógł pozwolić na to, by historia, tak przerażająco świeża, zatoczyła koło. Kolejna, niekontrolowana powódź. Sama jej wizja przyprawiła Nakayamę o gęsią skórkę.
   Patrzył w jego kierunku. Z tej perspektywy wydawał się tak niepozorny. Maleńki, niczym mucha, przyklejona do powierzchni szyby, przez którą teraz spoglądał. On jednak znał scenariusz. Uśmiechnął się pod nosem.
   W momencie, kiedy z zawieszonego na niewidzialnej półce ptaka zaczęła spływać kolumna krystalicznie czystej wody, błyszcząc na tle słońca, z dłoni Wyrzutka wystrzeliła ósemka skrzydlatych tworów, z których niemal wszystkie natychmiast rozpierzchły się po okolicy. Pikując w dół i utrzymując odległość większą niż trzysta metrów od bestii, utrzymywały się na wyższym poziomie niż napływająca woda (szybkość poruszania: 200). Miała to być szansa dla wszystkich tych, którzy znaleźliby się w strefie zagrożenia. Na całe szczęście, aby stanąć do walki z bestią trzeba było wykazać się nie lada odwagą (albo raczej głupotą), toteż śmiałków nie powinno być zbyt wielu.
   Jeszcze tylko moment. Już za chwilę będzie miał możliwość dokończyć dzieła.
   Dostrzegł jakąś postać, która mknęła w kierunku bestii. Czy to z racji odległości, jaka ich dzieliła, czy może prędkości, z jaką ów osobnik się poruszał, Shinsaku nie był w stanie ocenić, kim on był. Rozumiał jednak jedno - jego pojawienie może mu bardzo pomóc. Lider Wyrzutków dał znać Yoshiemu, że powinien zająć miejsce na grzbiecie drugiego z ptaków. Od niego zależało, czy dostosow