Ninja Clan Wars

       Czarny ogień zgasł. Przed moimi oczyma ukazało się wejście do pomieszczenia, które miało rozwikłać całą tą wielka zagadkę otaczającą Nikaho. Ostrożnie i troszkę niepewnie postawiłem pierwszy krok za kamienną ścianą, dostrzegając w pierwszej kolejności łóżko. Wyglądało na to, że ktoś lub coś leżało przykryte prześcieradłem, chodź nie poruszało się. Moja ręką powoli sięgała w owym kierunku, chodź wzrok pędził po pokoju lustrując jego wnętrze. Do moich nozdrzy dotarł również dosyć nieprzyjemny zapach, który jednak nie wprawiał mnie w odrętwienie. Miewałem spotkania z gorszą wonią lecz im bardziej zbliżałem się do łóżka, tym większy czułem dyskomfort. W końcu szarpnąłem za prześcieradło, zrzucają materiał na ziemię a mym oczom ukazało się ciało chłopca. Musiało mieć blisko czterech lat, co też od razu utwierdziło mnie w jednej sprawie.
       - Syn Ookaby...
        Nie byłem medykiem ale mogłem szybko określić, że stan chłopca nie należy do najlepszych. Tak naprawdę nie byłem nawet pewny czy on żyje, bowiem wyglądał jakby nie oddychał. Skórzane pasy dosyć mocno wrzynały się w jego delikatne kończyny, skutecznie powstrzymując chłopa przed jakimkolwiek ruchem. Widać było wiele bolesnych przetarć, które musiały być spowodowane próbami uwolnienia się, bądź chwilowym odpięciem pasów. Rany wyglądały na kompletnie nie zadbane i być może dziecko to zmarło od zakażenia, bądź jakiejś choroby spowodowanej brudem, gdyż piżamka, którą miało na sobie była obrzydliwe ubabrana, przywołując jeszcze gorszą woń, niż ta którą czułem przed chwilą. Wykrzywiłem usta w lekki grymas i chodź nie należałem to osób szczególnie uczuciowych to jednak żal mi było tego chłopca. Jak na ironię przypomniała mi się pewna misja sprzed kilku lat, gdy to ówczesny lider Yugure kazał zabić mi rodzinę nielegalnych imigrantów w Hidari, którzy posiadali małe dziecko. Co prawda zabiłem je we śnie, szybko i bezboleśnie ale jednak to uczyniłem. Tu padało ważne pytanie: Czy szybkie uśmiercenie niewinnego dziecka jest mniejszym złem niż maltretowanie go i pozostawienie w takim stanie? A może to jedna i ta sama potworność? Cóż, świat ninja nigdy nie był, nie jest i nie będzie kolorowy a takie rzeczy będą się dziać razem z padającymi na ich temat pytaniami.
       Ponownie rzuciłem okiem na resztę pokoju, oceniając go za tragiczny, chodź mogło się wydawać, iż ktoś starał się zachować tutaj klimat dziecięcych czterech kątów. Jedyne co zupełnie nie pasowało to przerażająca tunika. Pierwsza moja myśl, skierowała mnie do porównania jej z potworami, które się szlajały na zewnątrz wcześniej. Czyżby to wszystko było przez nią spowodowane? Jakaś klątwa albo może genjutsu nałożone na przedmiot? Słyszałem o legendarnych elementach ekwipunku, posiadających wiele możliwości ale jakoś nie chciało mi się w to wierzyć. Wtem usłyszałem jak dziecięce gardło wciąga solidny haust powietrza. Odwróciłem się w jego kierunku, patrząc na coś co kojarzyło się ze zmartwychwstawaniem. Jego spojrzenie było strasznie przenikliwe ale było w nim coś, co mówiło że dobrze wie kim jestem.
       Smutne słowa chłopca, brzmiały bardzo dojrzale, pełne bólu i niezrozumienia dla świata. Ja jednak rozumiałem go aż nad to dobrze. Straciłem rodziców, brata, dom, towarzysza i sam odebrałem wiele żyć. Zresztą, moje oczy... Za rosnącą potęgę sharingana, płaci się cierpieniem.
       - Nie, nie będziesz takich miał i obyś nie musiał przechodzić tego co ja by takie mieć...
       Wiem, że to nie były słowa pełne otuchy i ciepła, których zapewne to dziecko potrzebowało, jednakże może chciało wiedzieć, że nie tylko on cierpi, że to nie spotkało tylko jego. Może nawet tego nie usłyszał w całym tym płaczu. Łzy spłynęły po jego policzkach, budząc nawet we mnie smutek. Powoli przyłożyłem dłoń do jego policzka i przetarłem spływające krople. Chyba pierwszy raz w życiu okazywałem tyle dobrych emocji.
       -Zabiorę Cię stąd. Trzeba Cię opatrzyć i wykąpać. Spokojnie, już nikt Cie nie będzie zmuszał do tych koszmarów.
       Powoli przełożyłem dłonie dla klamry od skórzanych pasów by je rozluźnić. Starałem się to robić nad wyraz delikatnie ale widziałem, że mimo wszystko odczuwał pewien ból. Było to nie do uniknięcia. W końcu byłem w stanie go powoli złapać na swe ręce na tyle pewnie by nie wypadł ale na tyle ostrożnie by nie łapać za przetarte miejsca powodujące ból. Wychodząc z pokoju, raz jeszcze rzuciłem wzrokiem na przerażającą tunikę, która to zapewne powodowała te strasznie wizje chłopaka. Zaczynałem rozumieć o co w tych chodziło. Chłopiec miał jakąś zdolność przenoszenia duszy w inne ciała, bądź to co wyśnił to ukazywało się naprawdę. Ten strój miał zapewne wywoływać potwory w jego głowie i uznałem, że muszę zrobić jedną rzecz by chłopiec zaznał większego spokoju ducha. Wyszedłem z chatki, widząc że wszystkie przezroczyste postacie zniknęły. Tak więc Fuma męczył chłopca o ukrytym talencie do tworzenia tych kreatur. Na szczęście on już nie żył a wioska była bezpieczna. W pierwszej chwili chciałem oddać chłopca ludziom z Nikaho, gdyż znali go ale zrozumiałem, że w razie problemu nie będą w stanie pojąć jego mocy. Postanowilem go zabrać do swej kryjówki gdzie raz z Miyuki, zaopiekujemy się nim na tyle ile damy radę. Odchodzą kilkanaście metrów od domu, czułem jak dziecięcy zapłakany wzrok wciąż na niego pada. Wtedy postanowiłem zrobić to co planowałem. Obróciłem się i wypuściłem z ust kulę ognia, która pochłonęła dom wraz z jego zawartością a konkretniej mówiąc - tuniką.
       - Już nigdy nie zobaczysz tych strachów.
       Nie wiem czy dziecko się uśmiechnęło, czy wręcz przeciwnie. Czułem jedynie jak nieco pewnie opiera głowę o mój bark w czasie gdy ja zmierzałem do swojej kryjówki z nim na rękach.

z.t - > Siedziba Yugure

Ostatnio edytowany przez Yocharu (2016-03-22 15:21:59)

       Los ponownie zaprowadził mnie do gór skalistych. Tereny te miały coś w sobie i chowały wiele tajemnic tak jak tajemnicza wioska Nikaho o której jeszcze całkiem niedawno nie wiedziałem a wędrowałem tymi ścieżkami od dzieciaka. W każdym bądź razie tym razem wydawało się, że dotrę na miejsce bez nieoczekiwanych sytuacji, aż do pewnego momentu. Idąc wolnym krokiem, ujrzałem ludzką sylwetkę. Na oko był to chłopak w wieku 12-14 lat, chodź muszę podejść bliżej by się upewnić. W normalnym okolicznościach zapewne zakradłbym się bądź totalnie olał taką personę ale charakterystyczna uroda Uchiha, wręcz biła z jego twarzy i koloru włosów. Czyżby kolejny z tych co przeżyli? Ale dlaczego tak spokojnie sobie siedzi? W sumie, wojska błyskawicy opuściły już te tereny i nie było obaw o ich atak, przynajmniej chwilowo. Podszedłem więc to chłopaka, stając naprzeciw niego i bez żadnego wyrazu na twarzy, zmrużyłem delikatnie oczy.
       - Ty! Kim jesteś?

Ostatnio edytowany przez Yocharu (2016-03-27 19:12:58)

       Kolejny buntowniczy chłopak z charakterkiem. Mogłeś prawie w ciemno obstawiać, że jest on ninja i do tego z mojego klanu. Nasza natura była bardzo wybuchowa a duma nie pozwalała by ktoś próbował się nami rządzić. Ja chyba jednak odbiłem z tropu i poszedłem w innym kierunku rozwoju, co pozwoliło mi trzymaniu spokoju w takich chwilach i odzywki oraz obrazy nie były dla mnie niczym co mogło mnie ruszyć. Byłem weteranem wojennym, przeżyłem masę potyczek, sytuacji i widziałem wiele śmierci a nawet Bijuu. Nie trudno więc przeanalizować, że poruszenie mojego ego graniczy z cudem. Mrugnąłem powoli oczyma, przyglądał się dalej chłopakowi, jakby oczekując mimo jego odzywki, że jednak się przedstawi ale wyglądało, że poszedł w zaparte.
       - A czy Ty nie powinieneś słuchać starszych i lepiej dobierać słowa?
       W tym momencie postanowiłem nieco przeciągnąć chwilę, nie mówiąc nic więcej. Widziałem, że chłopak się nieco zestresował, moje oczy dostrzegały jego delikatne drgania źrenicy, chodź było to dla zwykłego człowieka praktycznie niedostrzegalne.
       - Zapytam więc jeszcze raz... Kim jesteś?

       Westchnąłem cicho pod nosem, widząc jak chłopak próbuje uciekać przede mną byle by nie powiedzieć kim jest. No cóż, jednego byłem pewny. Na pewno jest ninja i to początkującym. Pytanie drugie również się wyjaśniło, gdy tylko obrócił się się plecami do mnie. Jego kimono posiadało na plecach herb klanu a w połączeniu z całokształtem nastolatka, mogłem bez żadnych wątpliwości potwierdzić jego przynależność. Wiadomo, że była również możliwość, że chłopak znalazł po prostu strój ale jakoś nie chciało mi się wierzyć jak na niego patrzyłem. Właśnie starał się wbiegać na skalną ścianę, co wychodziło mu nie najgorzej, chodź prędkość miała wiele do życzenia. Odprowadzałem go wzrokiem aż do samej góry, gdy tylko wlazł na skalaną skarpę, znajdującą się wyżej i ruszyłem na tyle szybko, że z jego perspektywy wyglądało jakbym się teleportował. [Szybkość 185] Stałem teraz ponownie wpatrzony w jego oczy, przymrużając swoje powieki.
       - Uchiha. Świeżo po akademii jak przypuszczam? Opanowałeś już sharingana?
       Chłopak definitywnie mi nie ufał ale to dobry znak. Wolał uciec bądź zginąć zamiast wydać informację a to czyniło z niego mądrego i przydatnego ninja już od samego początku. Nie to co kilku innych pamiętnych Uchiha, którzy bratali się z Senju czy innymi ścierwami. I jak skończyli? Martwi, tak się kończyła ta ich przyjaźń pomiędzy klanowa. Ostrożności nigdy nie było za wiele.

       Uparty, i godny zaufania. Niewątpliwie wyciągnąłbym z niego informacje specjalnymi technikami i kto wie czy podczas tortur, również nie zacząłby gadać ale sam fakt, iż ujrzał jak wielka jest między nami różnica a trzymał gębę na kłódkę sprawiał, że czułem respekt do jego woli. Gdzieś w głębi umysłu, uśmiechnąłem się sam do siebie, chodź twarz moja nie ulegała kompletnie żadnej zmianie. Taki młodzieniec niewątpliwie będzie wartościowym reprezentantem klanu, którzy zamierzamy odbudować i kto wie, czy nie przyłożę się nawet trochę do tego by mu pomóc w rozwinięciu swoich zdolności. Oczywiście to było tylko moje gdybanie bo kto wie, czy zaraz czegoś głupiego nie odwali. Bez przerwy wpatrywałem się w jego oczy, widząc coraz większy strach ale i także ogromna determinację. Nie chciałem już dłużej przeciągać go w niepewności. Jego brak odzewu również sam w sobie był odpowiedzą na wcześniejsze pytania, lecz niewiele osób rozumie, że nawet milczenie potrafi zdradzać pewne fakty. W tym wypadku młodzieniec nie musiał obawiać się konsekwencji, był jednym z nielicznych mojej krwi.
       Bez żadnego słowa, zamknąłem oczy a gdy podniosłem powieki, źrenice zabarwiły się czerwono z trzema czarnymi łezkami umiejscowionymi dookoła. Oczywistym było, że nie pokaże mu od razu Mangekyo, zapewne nigdy nawet takich oczu nie widział i mógłby to odebrać w zupełnie inny sposób. Mimo wszystko byłem ciekaw jego reakcji.
       - Tak jak myślałem. Co tu robisz sam? Wojska błyskawicy nie zostawiły zbyt wielu Uchiha przy życiu na tym terenie.