Ninja Clan Wars

       Nie wiem czy to szczęście, czy może jakiś wewnętrzny instynkt ale któraś z tych opcji uratowała mnie przed bezpośrednim przyjęciem eksplozji. Dotarło do mnie jedyne pole uderzeniowe, rozdmuchując moje włosy i płaszcz. Ręka odruchowo ruszyła by zasłonić moją twarz przez ogniem ale ten do mnie na szczęście nie dotarł. Wybuch może nie należał do tych najsilniejszych ale osiągnął temperaturę na tyle wysoką by większość zwłok spalić, co wyeliminowało opcję otrzymania martwą kończoną w twarz. Byłem zbyt mało podejrzliwy względem tego miejsca, myślałem, że zostało pozostawione samemu sobie ale myliłem się. Na szczęście te dziesięć procent ostrożności wyło wyraźniej w głowie i nie fatygowałem się osobiście do zerwania ciał a jedynie do rzutu kunaiem. Mogła zostać ze mnie sieczka ale póki co, coś nade mną czuwało. No właśnie, póki co.
       Wtem usłyszałem jak ktoś zbliża się do mojej pozycji. Miałem czas na przygotowanie ale z drugiej strony, ciężko było przygotować się na nieznane. W takich warunkach aktywacja sharingana może nie być zbyt mądra więc wsłuchiwałem się w kroki by namierzyć ile osób się zbliża. Albo dobrze się maskowali ale tylko jedna persona pofatygowała się sprawdzić wybuch. Jedno było jednak pewne, zlecą się tu niedługo z okolicy gdy tylko zobaczą skąd dobiega dym po eksplozji. Wreszcie dostrzegłem sylwetkę mężczyzny o czarnych włosach. Podobne do moich ale to wciąż go nie identyfikowało. Jegomość również miał z tym problem, zarzucając pytaniem. Niby trafne, aczkolwiek liderzy Uchiha byli na tyle znani w świecie, że każdy mógł znać odpowiedź. Jednego nawet poznałem gdy jeszcze żył i to prawdopodobnie przez niego jesteśmy teraz w tak tragicznej sytuacji a raczej przez jego zniknięcie. Zanim zacząłem jednak rozmowę, upewniłem się czy jest tu sam. Delikatnie obróciłem głowę to w lewo to w prawo a potem już tylko wyostrzyłem słuch, nic mi innego nie pozostawało.
       - Nie wiesz, że najpierw należy samemu się przedstawić zanim zadasz komuś pytanie o pochodzenie? Raczej nie wszedłem na teren twojej rezydencji więc nie muszę się tłumaczyć.

       Kącik moich ust, delikatnie uniósł się ku górze w nikłym uśmiechu. Obaj robiliśmy grę pozorów i nikt z nas nie chciał się przyznać do swojego pochodzenia. Wtedy zdałem sobie sprawę, że jego pytane jest całkiem podchwytliwe i tylko prawdziwy Uchiha może znać odpowiedź na nie a przynajmniej tak przypuszczałem. Ostatnim liderem była Setsuna, o której w sumie prawie zapomniałem. Została mianowana potajemnie bo sam dowiedziałem się o tym dopiero gdy dotarłem na front. A nie, dowiedziałem się o tym dzięki swojej siostrze, którą spotkał Kuroi Inu gdy jeszcze stąpał po tym świecie. Ale gdyby nie ta informacja to dowiedziałbyś się dopiero na polu walki. Zginęła równie szybko co nie służyło raczej specjalnie rozgłosowi. Niewielu wiedziało, że tak naprawdę nosi koronę czerwonookich. Tak więc, jeżeli podrzucę prawidłową kolejność to gość, o ile Uchiha, powinien przytaknąć, jeżeli nie Uchiha, powie że błąd. No chyba, że jest dobrze poinformowany.
       W tym czasie jednak moje podejrzenia się przypuściły odnośnie wybuchu, coś zaczęło nadciągać w naszym kierunku, chodź nie spodziewałem się że będą to wilki. Dziwne, powinny były się raczej spłoszyć aniżeli wyć i kierować do nas. Nie jestem pewien czy chce się przekonać co to faktycznie może być. Jegomość zaczął powoli się cofać, trzymając wzrok wpatrzony we mnie. Bał się tego co nadchodzi a wróg mojego wroga jest moim przyjacielem. Mogłem jeszcze założyć, że wycie wilków towarzyszy moim sprzymierzeńcom ale nie słyszałem by jakikolwiek Uchiha ujeżdżał albo tresował takie zwierze. Musiał mu chyba zaufać, zwłaszcza że nie znam tych okolic a bezpośredniego starcia ryzykować nie będę.
       - Setsuna, Ichitsu, Matsuo. (jeżeli potwierdzi) A teraz wiejmy stąd, bo widzę że wiesz co się zbliża a ja nie wiem czy chce się przekonywać co to na własnej skórze.

Mężczyzna spojrzał pochmurnym wzrokiem na dziewczynę wydawało się, że dopiero teraz zrozumiał ile ma lat i mimo, że powzięła tą trudną misje odnalezienia ojca, tak na prawdę nic nie wiedziała. Można było się spodziewać większej dorosłości po kimś kto przebył szkołę ninja, ale zdarzały się i takie przypadki jak ten. Niewinne dzieci z zabójczymi zdolnościami, nie wiedzące za bardzo co czynią. Zazwyczaj taką osobą było łatwo manipulować, co mogło być korzyścią jak i przeszkodą dla starszego Uchihy. Mężczyzna wziął głęboki oddech i spróbował ponownie tym razem bez niedomówień i całkiem wprost.
- Nie wiem czy zdajesz sobie sprawę co się stało w kraju błyskawic, ale nasz klan nie jest tam milę widziany. Zostaliśmy rozgromieni podczas wojny i nie stanowimy już takiej siły jak kiedyś. Ochrona nawet jeżeli była tylko z imienia przestała działać. Oznacza to, że każdy ninja którego spotkasz nie będzie się zastanawiał dwa razy co z tobą zrobić kiedy cię spotka. Sharingan jest dość koszący dla każdego adepta sztuk ninja aby cie porwać i torturować. Podobne rzeczy mogły spotkać twoją matkę, mogła zginąć za same powiązanie z twoim ojcem. Jeżeli jednak żyje to dlatego że nikt się go nie dopatrzył. Twój powrót może jej przysporzyć mnóstwo kłopotów. Jeżeli na prawdę Ci na niej zależy to możemy się po nią udać w wolnym czasie z nami będzie bezpieczniejsza niż gdzie indziej. Decydując się nas opuścić masz cały świat przeciwko sobie zero wsparcia i zero pomocy. Wręcz przeciwnie gdy dowiedzą się skąd pochodzisz, a dowiedzą się tego prędzej czy później nawet jak zrezygnujesz z drogi ninja staną się twoimi wrogami, rozszarpią cię na kawałki. Nawet ludzie do niedawna Ci bliscy będą się obawiać przebywać w twoim towarzystwie. To smutna prawda, ale ta wojna i decyzje Setsuny doprowadziła do tego, że do niedawna silny i dumny klan Uchiha stał się niczym innym jak celem prześladowania i jest zbyt słaby aby cokolwiek z tym zrobić. Może za 10-20 lat  jak twoje pokolenie podrośnie będziemy w stanie coś z tym zrobić dlatego potrzebuje twojej pomocy. Pozwól mnie że zapytam cię po raz ostatni czy chcesz z nami żyć czy umrzeć bez nas?

   Mężczyzna w momencie  gdy Uchiha wymienił trójkę liderów uśmiechnął się tryumfalnie - A więc nie jesteś taki nieśmiały, swoją drogą ciekawy wybór.- nim zdążył dokończyć swe słowa z jego rękawa wydobył się kunai, którym błyskawicznie przeciął własną rękę. Następnie  popuszczając odrobinę krwi stworzył klona, którego zadaniem było zgubienie tropu przy pomocy krwi. Po dokładnym zabandażowaniu rany ruszył. Z bliska wyglądał znacznie młodziej niż z dystansu tak na prawdę mógł mieć koło 14-15 lat był dość wysoki, z racji wieku pewnie uniknął udziału w wojnie i miał za zadanie opiekować się członkami klanu nie posiadającymi zdolności bojowych. Mimo tego na jego twarzy widać było zmęczenie charakterystyczny dla ludzi, którzy spędzili wiele czasu na wykonywaniu swojej pracy i stracili z tego całą radość. Widać było że chłopak widział wiele za wiele jak na swój wiek.  - Zato Uchiha, a Ty i skąd się właściwie tu wziąłeś. - po chwili wędrówki w której chłopak nie mówił za wiele, ale uważnie słuchał jeżeli miał czego wyjął ciemną opaskę, której celem było przesłonięcie oczu Yocharu. - Dalej Cię nie poprowadzę jeżeli nie założysz tego.

       Zaskoczenie. Byłem zdziwiony gdy w ręce jegomościa a raczej chłopaka bo z bliska okazał się być młodszy niż z wcześniej perspektywy i do tego jest chyba wyższy ode mnie, pojawił się kunai. Z początku moje ciało dostało impuls by przygotować się do potyczki ale ten naciął swoją skórę, tworząc klona, którego krew miała przyciągnąć uwagę zapewne wilków. Duplikat ruszył w teren, ja za to dziwiłem się czemu młody utalentowany chłopak nie ruszył na wojnę. Szczerzę mówiąc to cieszyłem się, że nie został zwerbowany bo w tamtych okolicznościach zapewne już by nie żył. Nurtowała mnie jednak wciąż niepewność czy należy do klanu Uchiha i chciałem go prosić o aktywację sharingana ale kto wie, że coś w tym lesie nie zareaguje na chakrę. Młody niewątpliwie musiał odblokować już czerwone oczy, zważając na okoliczności, chodź i w tym wypadku mogłem nie mieć racji. Wszystko miało okazać się już w niedługim czasie. Gdy zadał pytanie, zastanawiałem się czy powiedzieć mu prawdę. Postanowiłem, że uszczknę trochę tematu ale bez zbędnych szczegółów. Jeżeli mnie prowadzi do pułapki, z której nie wyjdę to nie będzie posiadał niezbędnych informacji a jeżeli wejdziemy do miejsca gdzie są pozostali Uchiha, będę mógł wtedy wyznać więcej.
       - Uchiha Yocharu. Jestem jednym albo jedynym z Uchiha, którzy toczyli walkę na froncie i przeżyli. Przybyłem tu w poszukiwaniu reszty klanu, o ile jeszcze żyją. Póki co jesteś dowodem, że ktoś przetrwał ale te trupy, jeżeli nie były tylko pułapką, nie dają zbyt optymistycznego nastawienia. W każdym razie mam kilka rzeczy do przekazania ale nie wiem czy to miejsce sie do tego nadaje.
        W pewnym momencie zostałem zatrzymany przez ów Zato. Zbliżaliśmy się do kryjówki albo pułapki skoro planował zawiązać mi oczy. Miałem tylko nadzieję, że nie przesłoni mi całych uszu tym materiałem, gdyż to ta zdolność pozwala mi na jakiekolwiek możliwości sensoryczne. Już nawet nie chodziło o to, że mogę nie ufać chłopakowi ale co jeżeli ktoś nas będzie planował zajść a ja nie będę w stanie tego ani dostrzec ani usłyszeć. W każdym razie kiwnąłem głową na znak, że pozwalam by ten zakrył mi oczy.

Nagły atak nieznanej choroby był znacznie poważniejszy w skutkach niż Ikkyo przypuszczał. Mężczyzna powinien jak najszybciej skonsultować się z jakimś medykiem, bowiem w zawodzie jaki wykonuje takie przypadki często kończą się utratą życia. Tym razem obyło się jednak bez tego, Uchiha przeżył chociaż został porzucony przez towarzysza podróży. Nie pomogły krzyki i szukanie śladów Yocharu był ninja i chcąc nie chcąc nie zostawiał tych śladów za wiele. Co innego gdyby chciał zostać odnaleziony. Za to trop za którym podążał Ikkyo zaprowadził go w głąb lasu w którym nic nie było. Po drodze podobnie jak Yocharu wcześniej mijał kilku wędrowców, ale wszyscy omijali go szerokim łukiem i nikt się nawet do niego nie odezwał. Co było przyczyną tego zachowania cóż pewnie ubiór chłopaka z charakterystycznym herbem klanowym. Z oddali dobiegało wycie wilków, wyglądało na to, że dłuższe pozostawanie w lesie może być niezbyt rozsądne. Wkrótce jednak natknął się na człowieka, który się go nie bał. Były dwa powody dla których nie okazywał strachu. Po pierwsze nosił bluzę bez rękawków z takim samym logiem jak Ikkyo, po drugie był pijany i właśnie załatwiał się pod okoliczne drzewo.

Tymczasem w kryjówce mężczyzna zdawał się przekonywać dziewczynę do pozostania w ich grupie.
- Dobrze nareszcie zaczynasz myśleć jak shinobi. Jednak obecnie może być równie niebezpieczne sprowadzenie twojej matki jak i poszukiwanie twojego ojca. Najlepiej będzie jak zostaniesz przez kilka dni z nami. W między czasie załatwimy niezbędne rytuały i postaram się cię nauczyć kilku sztuczek - mówiąc to chciał pogłaskać dziewczynę po głowie, ale wydawało się, że już układał dalekie plany i nie za bardzo przejmował się rodziną małej, ale może to tylko takie wrażenie? W międzyczasie do obozu przybył Zato z Yocharu.
- Przyprowadziłem kolejnego, a to co nowa twarz? - Zato zwrócił się do swojego przełożonego uważnie obserwując kilka lat młodszą od siebie dziewczynę.
-