Ninja Clan Wars

   Nie - miałem dość. Nie mogłem zrozumieć tego co tutaj zostało powiedziane. Jak krótkowzroczne trzeba było mieć rozumowanie by podejmować tak pokręcone decyzje. Kolejny raz dałem zamieszać się w politykę, kolejny raz tego żałuję. Jedyne co pchało mnie do przodu to myśl, że nie robiłem tego dla siebie tylko dla swojego klanu, dla rodziny nad którą teraz to ja trzymałem pieczę. Kiedy słuchałem kolejnych słów moja twarz - w przeciwieństwie do twarzy dziewczynki - zaczęła okazywać emocje. Miejsce spokoju i powagi zajęły grymas niedowierzania i wręcz płomienna złość w oczach. Nie chodziło mi o to, że swoje słowa opierali na liście, który dla mnie osobiście nie istniał. Nie otrzymałem go od nikogo, nie mogłem wiedzieć czy tak naprawdę jego wysłanie czy chociażby napisanie miało w ogóle miejsce. Miałem uwierzyć im na słowo? IM?! Piętnastoletniej dziewczynce odgrywającą rolę głosy Daimyo i władcy który ukrywał się za kurtynami? Niby z jakiego powodu? To oni dali ultimatum które wzywało nas Senju do wzięcia udziału w tej bezsensownej wojnie. To była częściowo ich wina, że Yukina tam poszła. Mimo, że moja twarz ukazywała już emocje próbowałem dalej ciągnąć rozmowę na spokojnie. Nie mogłem odejść, dla mnie nie było tutaj nic wytłumaczone.

   - Niestety, nie mogę od tak "zapomnieć" o incydencie - jak to nazwaliście - który bezpośrednio dotyczy mnie i moich ludzi. Liczba wojsk zmalała, owszem jednak wielmożny Daimyo do tych wojsk dołączył moich ludzi. Ludzi, którzy tam zginęli, którzy odnieśli rany. Proszę mi wybaczyć moją zuchwałość ale nie jestem wstanie zrozumieć tego toku rozumowania, dobrze wiemy, że jeżeli nadejdzie kolejny konflikt to kolejny raz zostaniemy bezwzględnie wezwani do wzięcia w nim udziału. Jak będziemy mogli to uczynić skoro to co miało zostać dostarczone do mojego rodu i to co miało pomóc nam odbudować siły jest zabierane z powodu jakiegoś listu, którego osobiście nigdy nie widziałem. Nie spotkałem też żadnej osoby, która takie zawiadomienie by otrzymała ale ten aspekt właśnie jest nieważny, nie było to w mojej ani owych ludzi możliwości. Pozwolę sobie przytoczyć słowa, które przed chwilą zostały tutaj wypowiedziane - ranni muszą jeść, klan Senju po owej wojnie również takie osoby posiada.

   Nie wiedziałem jak oni to odbiorą ale zauważyłem jegno - moja wypowiedź nie była już tak formalna jak wcześniej. Pozwoliłem sobie na o wiele większą dawkę szczerości niż wcześniej, nie mogłem od tak przyjąć tego co oni próbowali mi tutaj przekazać. Po chwili na mojej twarzy znów pojawiła się powaga. Lekko westchnąłem i szybko przemyślałem w jakiej sytuacji ogólnie się znajduję. Czułem, że jest to manipulacja i nie mogłem w inny sposób sobie tego wytłumaczyć. Wiedziałem, że nie Mamoaru początkowo nie chciał wziąć udziału w walkach ale został do tego zmuszony. Nie wyobrażałem sobie jednak, że odchodząc ze stanowiska nie przekazałby mi informacji iż takowe wezwanie dostał... Coś mi tutaj naprawdę nie grało i miałem cholernie złe przeczucia.

   - Z całym szacunkiem - nie mogę wykonać czegoś czego konkrety nie zostały podane. Odpowiadam w tym momencie za cały ród Senju. Chciałbym dokładnie wiedzieć czego ode mnie oczekuje Daimyō Ognia zanim podejmę się jakiegokolwiek działania. - odpowiedziałem tak samo spokojnie jak na początku tej chorej rozmowy.

   To co tutaj się działo budziło we mnie obrzydzenie. Słuchanie tych wywyższonych do poziomu cudu "zasług" jakie im zawdzięczamy, miałem tego dość. Zagryzłem mocniej zęby słuchając gówna jakie wychodziły z ust tej małej dziewczynki, która zachowywała się jak zwykła marionetka... Było to okropnie nienaturalne, wręcz po tym czasie naprawdę zaczęło mnie to zastanawiać czy czasami nie miała "wypranego" mózgu tylko i wyłącznie służyć by jego wszech mość Daimyo nie musiał się pokazywać. Ale czy to też nie było zastanawiające? Przecież jako taka osobistość według mnie chełpił by się władzą, patrząc z zadowoleniem na to jak głowa jakiegoś rodu wręcz prosi go o żywność. Ktoś kto w zwykłym pojedynku bez większych problemów by go pokonał w takiej sytuacji musiał się przed nim płaszczyć. Czemu więc uznał, że tym razem tego nie zrobi? Ale mogło być też tak, że to były tylko moje wymysł co do jego osoby. Mimo wszystko nie dawało mi to spokoju, było to... niecodzienne, jeżeli tak można było określić tą sytuację.

   - Oczywiście, mogę nie rozumieć rzeczy z Waszego punktu widzenia. Nie wmówicie mi jednak, że nie przyjęliście nas pod swoje "skrzydła" tylko z Waszej dobroci. Każdy - ale to każdy jeden - lord Feudalny większego kraju ma na swoich terenach rody lub organizacje ninja. Szkolimy się i rozwijamy nie dla tego, że nam na to pozwalacie tylko dlatego, że chcecie mieć ogromną siłę uderzeniową w kolejnych wojnach. Mówisz nasi ludzi i o tym, że przyjęliście nas na Wasze ziemię. Czyli rozumiem, że mimo tego nie jesteśmy traktowani jako ludność Kraju Ognia? W Waszych oczach jesteśmy tylko siłą bojową, którą można rzucić w kolejny wir walki byśmy rozmietli w pył zwykłe wojsko przeciwnika? Dobre sobie... Dowiaduję się, że ja i mój ród jesteśmy kimś gorszym mimo, że bez nas niejednokrotnie tereny Kraju Ognia zostałyby zmniejszone.

   Westchnąłem ciężko, a w moich oczach było widać ogromne ilości irytacji. Nie mogłem już nic zrobić - teraz czułem jakby nie rozmawiał w ogóle z człowiekiem. To co mówiłem odbijało się od ściany a słowa które słyszałem w odpowiedzi mimo innych wyrazów sens zawierały taki sam. Mimo wszystko wcześniejsze myśli nie dawały mi spokoju. Pewnie moja prośba nie zostanie wysłuchana, ba - pewnie zostanę za nią jeszcze zganiony. Ale wręcz nie dawało mi to spokoju, musiałem zrobić w tym celu jakiś krok. Szanse są niewielkie ale... Może wtedy da mi to coś więcej do myślenia.

   - Rozumiem, widzę, że nie mam wyjścia. Przed wyruszeniem miałbym jednak małą, a zarazem ogromną prośbę. Czy mógłbym zobaczyć na własne oczy Daimyo Ognia, który wydaje mi rozkaz. Odebrałbym go o wiele poważniej niż wypowiedziany przez małą dziewczynkę. Chciałbym zobaczyć Ciebie i od Ciebie usłyszeć "wyrusz" szanowny Daimyo...

   Scenariusz: Daimyo odmówił/Zgodził się ale brak czegoś nadzwyczajnego

   Mimo wszystko podziękowałem za wizytę z wymuszonym uśmiechem i wycofałem się z głównej sali. Podszedłem do swoich towarzyszy ze śmiertelną powagą mimo, że w moich oczach szalała płomienna furia wściekłości. Nie wiedziałem co tak naprawdę tutaj się odgrywało, jaki był to teatrzyk ale dla mnie jedno było pewne - byliśmy mocno manipulowani. Nie powinniśmy rzucać się na wyznaczony cel bez poprzedniego rozpoznania się w terenie. Mogliśmy zostać oszukani, a działanie bez odpowiedniej wiedzy mogłoby się zakończyć o wiele bardziej tragicznie niż brak dostaw żywności. Spojrzałem na dwójkę która tutaj ze mną przybyła i z udawanym spokojem powiedziałem:

   - Z chęcią chciałbym się dowiedzieć co Wy usłyszeliście od swoich rozmówców. Ja niestety, nie otrzymałem na razie żadnych większych konkretów prócz tego, że powinniśmy odbić cel który jest oddalony stąd o trzy kilometry. Teraz powiedzcie mi jedynie to co najważniejsze, o reszcie porozmawiamy w drodze.

Ostatnio edytowany przez Tamotsu (2016-07-21 23:52:53)

   Rozmowa? Dobre sobie - to było jak rzucanie słowami o ścianę, efekt nawet byłby lepszy bo nie musiałem brać udziału w jakiejś śmiesznej walce. Żałosne było tak jak władca Kraju Ognia próbował zastraszyć klany nad którymi "trzymał" pieczę. Zmniejszenie dostaw żywności w swoim kierunku odebrałem bardziej jako zniewagę niż jako groźbę albo szantaż. Czy chciałem by Yamanaka musieli przechodzić przez takie bagno jak ja? Oczywiście rozumiałem, że od dłuższego czasu nie mieli miejsca które mogliby nazwać swoim domem ale w tym momencie byłem ciekawy czy byliby ponieść taką cenę jaką ponosiłem teraz ja. Dodatkowo zachowanie dziewczynki i schematyczne ruchy Daimyo... To wszystko było cholernie dziwne. Ale co mogłem zrobić? Na siłę przebić się przez straż i odkryć kotarę za którą ten paniczyk się ukrywał? Jasne - świetny pomysł, dodatkowo zostanę oskarżony o zamach na głowę państwa, strącony do lochu a klan Senju zostanie wygnany.

   - Na pewno nie możesz określić, że ten świat jest pusty... Bardziej skomplikowany, powiedziałbym. Uwierzyłeś na słowo o wezwaniu o którym ja osobiście nie dostałem żadnej informacji Inoishi. Myślisz, że gdybym je wcześniej znieważył to w tym momencie próbowałbym rozmawiać z Daimyo Ognia? Asami, masz jakiekolwiek informacje o tym, że po wojnie zostaliśmy wezwani do jaśnie oświeconego władcy Ognia?

   Po rozmowach ruszyliśmy we wskazanym kierunku. Nic szczególnego, prawda? Problem w tym, że spotkanie z Daimyo i jego służącą nie dawało mi spokoju, nie mogłem do końca przyjąć do wiadomości dlaczego to wszystko tak dziwnie wyglądało. Ktoś udawał władcę? Bał się tak, że aż ukrywał się za podstawionymi ludźmi? A może... Ale czy nikt by tego nie zauważył? Pozostawał najmniej możliwy scenariusz, jak to, że miejsce przejął w niezauważalny sposób jaki uzurpator... Ale jaka była na to szansa. Zamach na głowę stanu i przejęcie władzy tak, że nikt tego nie zauważył to był iście niemożliwy scenariusz. Poruszyło mnie to tym bardziej gdy Asami podzieliła się ze mną swoimi spostrzeżeniami.

   - Widzisz, Inoishi. Nie wszystko może być tak piękne jak się może wydawać i bardzo możliwe, że była tam używana własnie technika iluzji. Tylko Asami pomyśl inaczej, co jeżeli to na głowie państwa używane są te techniki? Nie zezwolili mi bym zobaczył jego postać, cały czas ukrywał się za czerwoną kotarą, a jego ruchy były strasznie schematycznie. Zostaje jeszcze dziecko, które po nas przybyło - ono na pewno jest kontrolowane. Podczas mojej rozmowy z Daimyo była chwila kiedy zakasłała, dało zauważyć się grymas bólu a jej oczy wydawały się wtedy... puste. Dlatego właśnie nie jestem przekonany co do naszego celu. Zanim przystąpimy do działania, chciałbym poznać Wasze opinie na ten temat.

Ostatnio edytowany przez Tamotsu (2016-07-24 15:09:13)

   Czyli w skrócie - mogliśmy się jedynie domyślać, że coś jest nie tak ale bez pewności nie mogliśmy niczego zrobić. Kropka, byliśmy w kropce. Wojna domowa, naprawdę dożyłem do jakże wspaniałych czasów, o lepsze nie mogłem prosić. Mało tego jeszcze sytuacja z Samotnikami, też nie wiedziałem o co w tym wszystkim chodzi. Tyle pytań, a ja nadal na żadne z nich nie otrzymałem odpowiedzi, czułem się wręcz bezsilny i zagubiony w tym wszystkim. Czy na tym polegała pozycja lidera? Jeżeli tak to okazywało się, że nie jestem chyba jeszcze na nią przygotowany ale zdanie już zapadło i nie można było tego zmienić. Jeżeli nie załatwię dostaw żywności to na ten moment nie mamy innych planów zapasowych. Niby posiadaliśmy spory zapas, który wystarczy żeby wyżywić ludność przez dłuższy czas ale co potem? Będziemy musieli nagle stworzyć osobną frakcję zajmującą się tworzeniem żywności? Czy byłoby to w ogóle możliwe... Tego też teraz nie wiedziałem. Moja przejęta twarz nabrała jeszcze poważniejszego wyrazu kiedy usłyszałem zdanie od Inoishi'ego.

   Cholera, mieli czujkę taką jak Asami i Inoishi. Wyczuł naszą energię - widocznie byliśmy za blisko, jasna cholera. Reakcja Asami dodatkowo pozwalała mi stwierdzić, że osoba która zmierza w naszym kierunku jest naprawdę silna... Szczerze powiedziawszy nie byłem do końca pewien co mam w tej sytuacji zrobić. Wycofanie się oznaczałoby jasno, że na swój sposób chcieliśmy szpiegować. W jakiejś części pokrywało się to z prawdą ale... nie, to chyba nie czas na próby rozmów i załatwienia spraw w delikatny sposób. Nie chciałem jednak całkowicie negować tego pomysłu. Na razie trzeba było przygotować się na starcie, ucieczka pewnie i tak mogłaby się nie udać, a wtedy - odwróceni plecami do przeciwnika - mogliśmy być bardziej podatni na jego ataki. Ciężko westchnąłem i z tęgą miną powiedziałem:

   - Wycofajcie się za mnie - wiem co potrafi Asami, Inoishi Ty na razie też. Nie wiem z kim nam przyjdzie się tutaj spotkać. Jeżeli uznasz, że dasz radę lub wniesiesz coś do walki bezpośredniej od razu możesz włączać się do pojedynku. Asami - jeżeli będzie agresywnie wobec nas nastawiony spróbuj go jakoś obezwładnić swoimi technikami...

   Sam natomiast wolałem przygotować do walki teren w jakim się znajdowaliśmy. Złożyłem pieczęć węża i użyłem swojego ograniczenia krwi. Pod ziemią, całe 80 metrów na 80 metrów, zostały stworzone drewniane zaostrzone bale [szybkość tworzenia: 100]. Jeżeli zacznie na nas szarżować to odpowiedź będzie prosta, spróbuję wysunąć je i spróbować poharatać jego nogi. Szybkość nie była jakaś wielka ale może efekt zaskoczenia będzie wystarczający by atak się udał. Po stworzeniu przyjąłem pozycję defensywną, cholera wie co tutaj mogło się stać.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]