Ninja Clan Wars

     Jak widać nic więcej nie ugram. Dobre i to z tego co widziałem nie jest za dobry w taijutsu więc tym sposobem go rozbroiłem gdyby chciał mnie zaatakować. Ehhh musze targać tego trupa ale mimo że stanowi on dowód na obronę dla niego ale cóż nie ma co się dalej kłócić.-Powiedziałem mocując katanę przy pasie i podnosząc ciało pokonanego.

      -Cóż w takim razie nie ma co przedłużać. Ruszajmy odnaleźć Yocharu-sama i pozwolić mu rozstrzygnąć tą sprawę oraz podjąć decyzję w sprawie gangów z tych okolic.

[z/t >Wioska Klanu]

       To była niesamowite emocjonują chwila dla jednego ze zwiadowców, patrolującego teren Boin. Uchiha nie lubili się odnosić ze swoją przynależnością po wszystkich krzywdach, które ich spotkały, jednakże nowo powstałe warunki i rosnąca wiara w ich możliwości, sprawiała że prawie nikt w Hidari nie patrzył na nich krzywo. Z tego też powodu, wędrujący po wiosce mężczyzna z czerwono-białym wachlarzem na plecach, budził raczej respekt i pewną dozę bezpieczeństwa. Z reguły jednak patrole odbywały się po za oczyma przechodniów a ninja korzystali z drzew, dachów i innych miejsc, które pozwalały im obserwować okolicę bez nadzoru. Tak też było i tym razem gdy zwiadowca Uchiha, przesiadując w małej wieżyczce postawionej w centrum wioski, głównie służącej do nawoływania ludzi w razie problemu, wyczuł przemierzającą ulicami sygnaturę chakry człowieka uważanego od lata za martwego. Nie dowierzając przez dłuższy moment, postanowił go obserwować, bezdźwięcznie lądując na kolejnych to dachach, które doprowadziły go do jednego ze sklepów. Gdy zrozumiał, że jest on tam w charakterze pracy a nie zakupów, czym prędzej ruszył do wioski by poinformować Yocharu.
_____________________________________________________

       Przybyłem w jego towarzystwie, zaledwie kilkanaście minut później, przemierzając spore połacie terenu tak szybko jak się dało. Zakryty czarnym płaszczem, bez widocznego symbolu klanu, postanowiłem swobodnie przemierzać wioskę, zwiadowcy dając polecenie na powrót do obserwacji z ukrycia. Dzięki swojej zdolności, słyszałem szepty ninja, kierującego mnie z góry do celu aż po kilku zakrętach i przemierzonych uliczkach zobaczyłem go. Choć minęło tyle lat, wyglądał prawie tak jak go zapamiętałem. Kilka zmarszczek więcej i nieco inaczej ścięte włosy, wciąż ukazywały przede mną oblicze członka klanu Uchiha. Zacisnąłem pięść, czując narastającą złość, lecz kilka wdechów pozwoliły mi wyciszył negatywne emocje. W głowie kłębiło się przecież tak wiele pytań, chociażby: Co tutaj robi? Dlaczego nie wrócił? Dlaczego w ogóle odszedł w tak ważnej dla klanu chwili? Ruszyłem, stając tuż przed ławką, na której siedział, zerkając na jego znudzone od czekania oczy. W ułamku sekundy zdałem sobie sprawę, że mnie nie pamięta. Wiem, że minęło sporo czasu a ja sam dojrzałem i się zmieniłem, jednakże widok kogoś z klanu, a bądźmy szczerzy, nie trudno członkowi klanu, dostrzec innego Uchiha, powinien chociaż wzbudzić w nim jakąś emocje. Jeżeli uciekł to strach, może wyższość jako były lider nad w jego mniemaniu zwykłym żołdakiem. Tymczasem jego oczy raczej widziały we mnie biznes. Czyli faktycznie tym się teraz zajmuje? Prowadzi sklep. Musiałem wybadać grunt, gdyż coś definitywnie mi w tej sytuacji nie pasowało.
       - Witam, przybyłem w interesach, możemy porozmawiać na osobności?

       Z pełnym skupieniem obserwowałem reakcję jego twarzy na mój widok, doszukując się jakiegoś znaku świadczącego o tym, że rozpoznał Uchihe lub nawet moją facjatę i choć przez krótki moment miałem wrażenie, że coś zaczęło mu piszczeć między uszami, szybko pojąłem jego obserwację. Czy on tak dobrze udaje i próbuje zaciągnąć mnie do innego pomieszczenia by pozbyć się problemu czy naprawdę nie ma pojęcia kim jestem? Dopiero gdy opuściliśmy stragan a ten wprowadził mnie do budynku, otwierając to jedne, to drugie drzwi i jakże ostentacyjnie rzucając słowo "ważnego", zrozumiałem, że traktuje mnie faktycznie ja specjalnego klienta, dla którego należy się specjalny towar. Z drugiej zaś strony, dość łatwo poszło mi przebicie się do tego tajnego sklepiku więc może zaciąga mnie w pułapkę? A może to po prostu Ja wyglądam jak typ spod ciemnej gwiazdy? Każda sekunda jednak zaczynała utwierdzać mnie w przekonaniu, że on naprawdę nie ma pojęcia kim jestem.
       Postawiłem kolejny krok, zamykając za sobą drzwi do pomieszczenia, w którym znajdowaliśmy się sami. Rzuciłem krótkie spojrzenie na każdą ze ścian, robiąc w ten sposób mały rekonesans. Szukałem choćby symbolu klanu, nieważne czy pięknie wystawionego z dumą czy wrzuconego gdzieś w kąt, raczej z dozą niechęci bądź wrogości by po oględzinach, raz jeszcze przyjrzeć się mężczyźnie. Gdyby nie zwiadowca, który potwierdził sygnaturę chakry, prawdopodobnie uznałbym że zwariowałem, tocząc rozmowę z handlarzem, którego wziąłem za byłego lidera klanu. Zanim spotkaliśmy się na dole, widziałem jak sunie dłonią po bliznach z nietęgą miną. Postanowiłem nieco ugryźć temat.
       - Niezłe blizny. Byłeś żołnierzem albo walczyłeś w jakiejś bitwie?
       Rzuciłem luźno, samemu wyciągając spod płaszcza katanę wsuniętą w pochwę i opierając ją o jakiś mebel lub ścianę. Dlaczego to zrobiłem? Po pierwsze, chciałem mu pokazać że walka nie jest mi obca i prawdopodobnie mam nie gorsze blizny, z drugiej zaś strony gdyby choć przez chwilę, oręż odbił się na materiale, mógłby mnie uznać za kogoś z konkurencji lub służb, które chcą ukrócić jego biznes. Odkładając broń, daje mu jasno do zrozumienia, że nie planuje jej użyć przeciwko niemu i gram w otwarte karty. Cały czas jednak zastanawiałem się jak podejść do sprawy. Oczywiście, że mogłem użyć sharingana i spróbować wyciągnąć ukryte informację ale mógłby nie przyjąć tego zbyt dobrze a zależało mi na tym aby jego umysł był jasny i klarowny. Chciałem wiedzieć, dlaczego zniknął i co się z nim stało.
       - W końcu w tym kraju nastąpił względny pokój po latach przepychanek. - Choć zagajałem go do rozmowy, starałem się utrzymywać poważny ton wypowiedzi, co nie było trudne ze względu na mój dość ciężki charakter.

       Szczerze mówiąc, nie byłem zaskoczony jego reakcją, jednakże w jakiś sposób mi zaimponował. Był inteligentny, sprytny i świetnie analizował sytuacje co oznaczało, że instynkt w jego głowie, nadal posiadał wyszkolenie, choć ten chyba nie zdawał sobie z tego sprawy. Wypowiedzenie z jego ust słowa, umocniły mnie w tym zdaniu, dając wystarczającą odpowiedź na nurtujące pytanie. Gdy już informacja została przetrawiona, wypuściłem nieco zgromadzonego powietrza, tak jakby kamień spadł mi z serca a twarz, mimo że nie promieniowała szczęściem, zdecydowania była mniej skupiona i poważna. Cała nagromadzona złość, prysła w jednej chwili bo jakże mogę gniewać się na człowieka, który stracił pamięć podczas ogromnej tragedii.
       - Masz rację, nie jestem zainteresowany dobijaniem targu. Wiem, że minęło sporo czasu i zapewne przywykłeś do obecnego życia ale co jeśli Ci powiem, że wiem kim jesteś i co doprowadziło do utraty Twojej pamięci? - W tej chwili jeżeli było jakieś krzesło w pomieszczeniu, postanowiłem się rozgościć, nie odrywając wzroku od mężczyzny. Mogłem tylko przypuszczać jak dziwne i pełne emocji może być spotkanie z człowiekiem, który po ponad dziesięciu latach po wypadku, przychodzi i mówi mu, że go zna. - Nie wiem jakie imię nosisz w tej chwili ale ja i wielu mi podobnych znaliśmy Cię jako Ichitsu i uznaliśmy za zmarłego, więc nie jesteś jedyną osobą w tym pomieszczeniu, która przeżyła dziś prawdziwy szok. Zwłaszcza, że prowadziłeś niegdyś życie zupełnie inne od obecnego.
       Nie chciałem zasypywać go informacjami. Nie jestem specjalistą od ludzi, czasem mam problemy z wyrażaniem emocji i ich zrozumieniem ale czysta logika nakazywała mi dać mu najpierw szansę na zrozumienie sytuacji w jakiej się znalazł. Mógł się wkurzyć i mnie wyrzucić, mógł prychnąć i stwierdzić, że kłamię ale także mógł poczuć ciekawość i względne zaufanie do człowieka, którego nawet nie pamiętał, że znał i uzyskać odpowiedzi na pytania, które nurtowały go odkąd pamięta.

       Atmosfera w pomieszczeniu zrobiła się gęsta a stres uderzający do handlarza z amnezją był prawie odczuwalny na mojej skórze. Chciałem być delikatny, bowiem nigdy nie miałem styczności z człowiekiem, który od ponad dekady prowadził spokojne życie w małym miasteczku by nagle dowiedzieć się, że jest kimś zupełnie innym. Niestety nie byłem specjalistą a imię, które przywołałem musiało wprowadzić Ichitsu w krótki trans, tak jakby jego mózg próbował odkopać głęboko zakopane wspomnienia powiązane z tym imieniem. Prawie poczułem jego ból oczu, który nie był przecież mi tak wcale obcy, gdy jego dłonie przesłoniły oczodoły w odruchu związanym z cierpieniem. To co jednak zaskoczyło mnie najbardziej, na tyle by znów wprowadzić się w stan pełnego skupienia, to bardzo krótko emitująca sygnatura chakry, bijąca wprost z niego. Gdy mężczyzna się opanował, odsłaniając znów oczy, przyglądałem się bardzo uważnie lecz ten najwidoczniej nie miał pojęcia co się wydarzyło, zresztą tak jak i Ja. Dałem mu chwilę odetchnąć, pozwalając na zebranie myśli i wysunięcie kolejnego pytania. Wydawał się być coraz bardziej zaangażowany w poznawanie prawdy lecz musiałem zachować ostrożność.
       - Tak, poznaliśmy się jakiś rok lub dwa przed wypadkiem, który najwidoczniej sprawił, że Twoja pamięć została uszkodzona. Miałem wtedy piętnaście albo szesnaście lat i byłem Twoim podwładnym - kącik ust delikatnie drgnął ku górze w geście delikatnie, sentymentalnego uśmiechu. - Wiem, że to wszystko wydaje się być kompletnie dziwne i nierealistyczne a ból w oczach kompletnie niezrozumiały ale to wszystko nabierze sensu gdy mnie wysłuchasz. Nie wiem jak dużo dowiedziałeś się na temat ludzi żyjących na terenie Hidari, chociaż jak stwierdziłeś, nie wiesz z jakiego szpitala zostałeś wyratowany, więc domniemam, że niewiele, co z mojej perspektywy, paradoksalnie to dobra informacja. Moje pełne imię to Uchiha Yocharu zaś Twoje to... - tu zrobiłem krótką przerwę, by przygotować go na kolejną informację w razie gdyby znał ten klan -... Uchiha Ichitsu. Nie, nie jesteśmy rodzeństwem jeżeli mogłeś tak pomyśleć. Oboje należymy to starego i szanowanego Klanu, zamieszkującego te tereny prawie od początku historii a nasz symbol to wachlarz z czerwonym wypełnieniem u góry i białym na dole. Ból Twoich oczu, prawdopodobnie wiążę się z czymś co są w stanie zrozumieć tylko Uchiha. -
       Narazie dałem na wstrzymanie, dając Ichitsu czas na przetrawienie informacji. Chwilę temu zareagował dość żwawo na zaledwie swoje imię, więc musiałem dozować przekazywane informację, zwłaszcza jeżeli jego mózg wejdzie w fazę wyparcia i uzna moje