Ninja Clan Wars

Wrócił, jednak, niestety nikt nie mógł tego widzieć, do czasu, bo na dźwięk techniki elementu błyskawicy, zarówno staruszek jak i jego wnuczka ocknęli się, mogli obserwować dalsze zmagania chłopca z bandytami. Rokutaro rzucił kunai'e w dwóch bandytów, noże zostały jednak odbite, każdy ze złodziejaszków miał bowiem charakterystyczną broń. Jeden zwykłe, lekkie metalowe rękawice z których, w miejscu koniuszka palca, wyrastało cienkie ostrze, jakby senbon. Takimi pazurami obronił się pierwszy. Drugi dzierżył łańcuch, trzymając w pewnym momencie jedną ręką i drugą w innym, zaczął nim machać, końcówką dokładnie, tworząc wirującą tarczę, od której odbiły się kunai'e, to z głowy. Został atak elementem błyskawicy. Trzech, w tym dwóch wcześniejszych bandytów, padło, kiedy Wyrzutek pędził na czwartego, stało się coś nieoczekiwanego. Jeden bandyta nie miał broni, posiadał inną, niezwykłą, a mianowicie chakrę, której mógł używać jak ninja. Stworzył pieczęci i pojawiła się przed wszystkimi ściana z ziemi, w którą wbił się Rokutaro, Chidori automatycznie zostało jednak dezaktywowane, a teraz obie strony dzieliła ściana gruba na jakieś pół metra, szeroka na 6 metrów, a wysoka na 4.

Raczej opcja druga:
Rokutaro jakoś dostał się na ścianę, złapał się rękami krańca kamiennego tworu, po czym wspiął się na nią. Przeciwnicy jeszcze nie zareagowali. Wyrzutek użył prostej techniki rangi D, ostre kamienie leciały na bandytów. Ci bardziej z lewej, bo od tej nadciągnął atak, oberwali, w całej tej akcji zostało dwóch, ten, który używał jutsu i jeden z specyficzną bronią, Kyu Kunai'em. Ten drugi stał niedaleko za użytkownikiem jutsu, zaś ten stworzył kolejną ścianę z ziemi, tym razem mniejszą, a na tyle skuteczną, by obronić się przed Kawara Shuriken. Złożył po raz kolejny kilka pieczęci, a zza Wyrzutka wyrosła kamienna włócznia, ostra, za chwile przebije ciało chłopaka, jeśli nie zrobi odpowiedniego uniku.
-Ganya, widzisz... O to też chodziło... Straciłaś całą chakrę... To nie koniec walki o zwój... - starcowi starczyło sił na uśmiech.
-Kuso... - wkurzyła się dziewczyna.

Kunai'e rzucone w stronę przeciwnika zostały sprawnie przez niego sparowane, a to odbite, a to coś innego. Jeżeli chodzi o walkę w zwarciu, ataku Wyrzutka także zostały sparowane, po tym Rokutaro odskoczył. Jeżeli chodzi o tego od jutsu, nie wtrącał się, bandyci tego pokroju lubili bawić się swoimi ofiarami, że się tak to określi. Teraz jedna ofiara, to jest Rokutaro, musi zmierzyć się z o wiele mocniej wyglądającym od siebie przeciwnikiem, ale to nie powinno go zniechęcać, w świecie ninja ciągle będzie się natrafiało na tego typu przypadki.
-Hehe, pobaw się z nim i zostaw coś dla mnie... Chcę go stosownie zabić. - odezwał się ten od jutsu.
-Spoko, spoko, najwyżej skrócę go o głowę. - teraz ten drugi, w którego skierowane były wcześniejsze ataki, zresztą no jest ich dwóch, więc nie ma o czym mówić.
Chwycił teraz pewnie swój Kyu Kunai, po czym skierował go prosto na Rokutaro, trzymając poziomo, równolegle do ziemi.

Z tym było prościej, najwidoczniej tężyzna fizyczna zdecydowała o małej inteligencji oponenta, co często się zgadza. Kunai prawie go zabił, nie wbił się jednak odpowiednio głęboko, więc mięśniak zaczął się szarpać. Tego momentu nie mógł zmarnować ten od jutsu, w tej sytuacji musiał wkroczyć. Stanął naprzeciw swojego towarzysza, składając natychmiastowo pieczęci. Ziemia wkoło popękała, tworząc różnorodne odłamki skalne, a te pędziły w stronę Wyrzutka. Sytuacja nie wyglądała za ciekawie, zwłaszcza, że skały miały różne kształty a ich ilość spokojnie nawet zabiłaby chłopaka. Kiedy Rokutaro musiał się zająć techniką, towarzysz od jutsu zaczął odplątywać tego drugiego, co nie było łatwe, bo to metalowa linka.
-Nie szarp się idioto. - mówił do mięśniaka.
-Spadaj, poradzę sobie. - odgryzł mu się ten związany.

Cóż, prawie się udało. ten, który potrafił wykonywać jutsu, uskoczył przed atakiem, który bez problemów zauważył. Gorzej z tym związanym, po prostu zatonął w kamieniach, zginął.
-W końcu jeden na jednego, co? - oprych rzucił w stronę Rokutaro.
Wydawać by się mogło, że wszystko idzie jakoś tak gładko, jednak jeśli spojrzy się przez wszystko, co spotkało Wyrzutka przy zgiełku całej tej sytuacji, widać, że jednak tęczowo to tam nie było. Na szczęście teraz jest lepiej, nie licząc obrażeń na ciele wojownika z kraju uciekiniera, lepiej, żeby zrobił coś z nimi w najbliższym czasie, niekoniecznie od razu, ale przy najlepszej okazji. Jeżeli chodzi o walkę, bandyta złożył pieczęci a z ziemi wystrzeliła w górę włócznia. Mężczyzna złapał ją, zamierzając użyć jak kija, którym wcześniej posługiwał się Rokutaro. A'propo tej broni, coś stuknęło w nogę Wyrzutka, był to właśnie jego metalowy kij. Mała małpka, którą już znamy, Miyori, podała mu ową broń, wydostając ją z bambusów. Wyrwała i rzuciła w stronę chłopca, widać, że też brała udział w walce, nie trzymała się najlepiej, ale przeżyje.

-O, metalowy kij, powalczę se... - możliwe, że to była pierwsza myśl Rokutaro.
Chłopak podniósł broń, jednak nauczył się czegoś, wyniósł wnioski z poprzednich działań, teraz nie chce popełnić tego samego błędu po raz drugi. Skoro tak, przeciwnik zdecydował się zaatakować. Biegł ze skalnym kijem tak, jakby chciał nim rzucić, ale tak naprawdę chciał go wbić z impetem w ciało oponenta. Ten jednak był szybszy i złapał bandytę w  GenJutsu, teraz ma go jak na widelcu. Zwój, tak jeśli o nim mowa, leży teraz niedaleko miejsca walki, naprzeciwko chłopak. Nic się nie dzieje, Rokutaro'wi się chyba udało, jednak to jeszcze nie koniec, ostatni bandyta wciąż przecież żyje. Co się tyczy starca i jej wnuczki, wydostali się z więzów, ale nie zbliżają się, nie chcą przeszkadzać.
-Dołóż mu, Rokutaro. - powiedziała tylko głośno Ganya.

Wszystko poszło po myśli Wyrzutka, przeciwnik oberwał, a jego martwe ciało opadło na ziemię. Chłopak mógł już bez obaw wziąć zwój i to też zrobił, chcąc go po tym zwrócić staruszkowi i jego wnuczce.
-Nie, jest twój. - starzec uśmiechnął się do Rokutaro.
-Ale najpierw... - wziął zwój i rozwinął go na ziemi. -W większym prostokącie, tym pustym, podpisz się przez odbicie krwią swojej dłoni, natomiast pod tym polem, niżej, umieść za pomocą krwi swoje imię i nazwisko. - wyjaśnił dokładnie.
-Ale dziadku... - zaczęła Ganya.
-Bez dyskusji, udowodnił swoje. - uciszył ją dziadek.
Poczekał aż Wyrzutek podpisze się na zwoju, po czym zwinął go i wręczył z miłym gestem.
-Broń go i nie powierzaj byle komu. - dodał starzec, jakby się żegnając.
To chyba koniec...

Mei siedziała i rozmyślała, w jednej chwili Takashi i Rokutaro zniknęli. Została sama, no cóż, musiała coś ze sobą zrobić, wstała, po czym ruszyła przed siebie na mały spacer. Po kilku godzinach usłyszała głos Rokutaro, chwilę biegła w jego stronę, po czym chwyciła go za ramię od tyłu.
- Tutaj... - Powiedziała lekko odsuwając się od przyjaciela. Uśmiechnęła się w jego stronę.
- Widzę, że wyprawa się udała... - Powiedziała oglądając zwój na jego plecach, był podobny do tego, który zdobył Takashi.

Mei słuchała słów Rokutaro z uśmiechem, po czym odpowiedziała.
- Nic szczególnego... Zwiedzałam miasto... - Powiedziała, po czym spojrzała na niebo.
- Niech Takashi szybko wraca, zbyt długo już tu tkwimy... - Dodałam po czy usiadła na pobliskiej ławce. Spojrzała na Rokutaro, po czym zapytała niepewnie.
- Co myślisz o mnie? Chodzi mi dokładnie, co myślisz o mnie po ostatniej walce?... - Zapytała, po czym spojrzała w ziemię ze smutną miną.

- A nie możemy ruszyć bez niego ? W końcu ty masz pakt z żabami, jeśli będzie chciał wiedzieć gdzie jesteśmy użyje zapewne jednej z nich. - powiedziałem Mei lekko się przeciągając. Ja mogłem ruszyć z tego miasta nawet teraz, mimo tego, że byłem zmęczony. Wszystko tak naprawdę zależało od Mei. Kiedy Namikaze zadała mi pytanie odnoszące się do wydarzeń z walki... spojrzałem w niebo. Musiałem się mimo wszystko dobrze nad tym zastanowić.
- A jak myślisz ? Dla mnie ten napad agresji nic nie znaczył, po prostu go nie było i tyle. Jesteś tą samą osobą, bez względu na wszystko, rozumiesz ? -powiedziałem pewnym siebie głosem. Aż zdziwiły mnie moje własne słowa... Zabrzmiały tak, jakby takie sytuacje były dla mnie codziennością. Potem z nieba opuściłem w wzrok na Mei i szczerze się uśmiechnąłem.

- Mei, mówię to co myślę... Nawet jeśli to się powtórzy, to będę ja albo Takashi żeby to powstrzymać. - odpowiedziałem lekko się przeciągając. Byłem zmęczony ale teraz musiałem prowadzić ważną rozmowę. Mei wydawała się zbytnio przejmować tym wszystkim, jednak na jej miejscu zachowywałbym się zapewne podobnie. Słysząc jej kolejne słowa tylko pokręciłem głową na znak, że się z nimi nie zgadzam.
- Co ty w ogóle wygadujesz ? Mi na pewno nie sprawiasz żadnych kłopotów, Takashi'emu na pewno też... - odpowiedziałem wstając z ławki i stawiając na wprost młodej Namikaze. Gdyby nasz Sensei tu był zapewne poparłby moje słowa, niestety musiałem sam wbic do głowy Mei, że nie jest dla nas ciężarem.

Ostatnio edytowany przez Rokutaro (2012-03-18 14:32:34)

Na pierwsze słowa Rokutaro, Mei nie odpowiedziała, dopiero, kiedy ten stanął przed nią i powiedział drugą kwestię uśmiechnęła się w jego stronę.
- Dziękuję... - Powiedziała, po czym spojrzała w ziemię.
- Wyglądasz na zmęczonego, a ja cię jeszcze męczę tym wszystkim... Powinieneś odpocząć. - Powiedziała, po czym wstała i zaczęła się rozglądać. Wiedziała, że za bardzo męczy tą sprawą przyjaciela, dlatego postanowiła na razie dać sobie z tym spokój, jednak niepokój związany z tym nie znikał.

- Mei? - wychwyciłam tylko to jedno słowo z jego gadki, po czym oczy zaczęły mi przeszukiwać okoliczny teren w poszukiwaniu właścicielki tego jakże dobrze mi znanego imienia. Ruszyłam za Ichitsu, ale stałam za nim, jakbym była bardzo nieśmiała. Nie wiedziałam czego mogę się spodziewać, gdy ją ujrzę. Wychyliłam się zza młodego Uchiha i ujrzałam ją - młodą Namikaze, do której się przywiązałam, a opuściła mnie bez słowa. Nie miałam jej nic za złe. Ruszyłam pędem w jej stronę i wskoczyłam na nią bez jakiś tam zbędnych ogródek. Z każdego oczka poleciała mi łezka wzruszenia tą sytuacją, a ja tylko zdołałam wzruszonym głosem powiedzieć:
- Baka nee-chan!

Mei stała, po czym usłyszała głos Ichitsu. Zdziwiła się widząc go, po czym odpowiedziała.
- No troszkę się tu zasiedziałam... - Powiedziała, po czym dostrzegła już dość małą osóbkę za Uchihą, zanim ten jeszcze wspomniał, że z kimś jest. Mei całkowicie zamurowało. Otrząsnęła się, dopiero kiedy Nana rzuciła się na nią, po czym obie powędrowały na ziemię. Po tym co powiedziała Nana, Mei od razu odpowiedziała, wiedziała, że w pewnym stopniu mała powinna się na nią gniewać.
- Nana-chan... Przepraszam... - Powiedziała, po czym spojrzała na Ichitsu.
- Ale co wy tu robicie... Przecież miałeś... - Tu się zatrzymała, przecież Nana o niczym nie wiedziała i na razie niech tak zostanie. Spojrzała teraz posmutniałą miną na małą Nanę i przyglądała się jej.

Cieszyłam się na widok Mei, ale nie mogłam ciągle na niej siedzieć. Może i byłam złośliwa, ale również i to ma swoje granice. Zeszłam z niej, ale wzroku z niej nie spuściłam. Stałam tak w tym trójkącie i przypomniała mi się moja wspólna walka z Ichitsu przeciwko jakiemuś dziwnemu ninja.
- Byłam bardziej użyteczna od Ciebie, Ichi-ni. - powiedziałam złośliwie w kierunku młodego Uchiha. Uważałam, że to co powiedziałam, za prawdę. Może zrobił coś jak byłam nieprzytomna, ale kto tam go wie. Moja uwaga z pamięci natychmiastowo przeniosła się na kunai, a dokładniej na prezent od chłopaka.
- Mam taki sam kunai co ty, Mei! - chciałam się pochwalić młodej Namikaze z mojego przedmiotu, który przechowywał mi Ichitsu.

- Dobrze wiesz, że każdy szuka mocy. Dlatego nie mógłbym cię zatrzymać w tej sprawie. Jednakże... Mam dziwne przeczucia. Jakby mój mistrz się gdzieś pojawił... Nie wiem czemu mam takie przeczucia. Na razie muszę zająć się swoim wachlarzem, opłaciłem wcześniej robotę, trzeba tylko go odebrać.
Tutaj na chwilę zamilkłem, ale po chwili dodałem.
- Pamiętaj tylko o tym, co uzgodniliśmy. Daj znać jak już będziesz gotowa. - Powiedziałem to tak, aby nie wzbudzać podejrzeń u innych.
- Muszę ruszać do Kowala, jak chcesz to możesz zostać tu z Mei, jeśli tylko ci na to pozwoli i nie będziesz jej przeszkadzać, postaram się wrócić szybko. - Tutaj poszedłem w stronę pracowni Kowala.
z/t -> Kowal

Odpoczynek odpoczynkiem ale czas było wstać. Po krótkim leżeniu na dachu byłem w pełni sił mimo, że nadal trochę poobijany. Zastanawiałem się kiedy wróci Takashi - owszem, poinformował że jego wyprawa najkrócej może trwać tydzień ale... nie miałem co do tego pewności. Zabrałbym się za treningi ale nie mogłem zostawić nikogo sam na sam z Mei - tym bardziej, że było to jeszcze dziecko. Zeskoczyłem na poziom uliczki i oparłem się o ścianę bez słowa. Nana - bo tyle informacji na temat tej dziewczynki wychwyciłem z rozmowy - mogła jednak być potężniejsza ode mnie, nie raz w końcu słyszało się o dzieciach-geniuszach, które swoimi osiągnięciami prześcigały największych wojowników.

- I tak zrobię. - odpowiedziałam na pierwsze słowa Mei. Widać, że chce, żeby mi się szczęściło w życiu. Martwiło mnie jednak jej zamartwianie się o moc, za którą tak dąży. Cienka granica jest pomiędzy dobrem, a złem podczas takiej "podróży" w stronę mocy. Jednak na razie się tym nie martwiłam.
- Mistrz... - poczułam nutkę zazdrości o osobę, która stała się sensei'em dla młodej Namikaze.
- Wymieniłaś mnie na inny model? - powiedziałam jak typowa mała kobitka - zazdrośnica. Chciałam, żeby wiedziała, co czuję. Moja mina też pasowała do całej tej otoczki jaką tworzyłam.

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć tak naprawdę. Wiele za bardzo się nie działo ostatnio. Nie licząc misji, której przebiegu całej nie znam oraz dwóch nieznanych mi ninja, którzy przyszli za Sentim. Podrapałam się po główce i zmarszczyłam czółko dając znak, że myślę. Po jakieś chwili ten stan minął, a ja opowiedziałam Mei to co mi się przytrafiło:
- Na początku same nudy. Ichitsu i Gisaku w swoim towarzystwie w ogóle nie są zabawni. Myślałam, że będzie ciekawie z nimi, a jedyną rzeczą jaka była ciekawsza to sen. Później Ichitsu zniknął, a Senti przyprowadził jakiś dwóch dziwnych nieznajomych. Też nudni jak ci cali Uchiha. Następnie Ichi-ni dał mi kunai w prezencie i powędrowaliśmy na misję. Na niej spotkałam jakiegoś Gamatta i Logena. W kraju Ziemi walczyliśmy z jakimś kolesiem, który przysparzał trochę kłopotów. Nawet mnie i Ichiego złapał. Później straciłam przytomność z braku powietrza, a uratował mnie... nie zgadniesz... nie Ichitsu. Tylko ten Logen. Później jak się ocknęłam on siedział w swoim bunkrze i razem z Gamattem przedziurawiliśmy mu ten bunkier. Raczej nie wyszedł z tego cało. - zmęczyłam się tą gadką. Wzięłam kilka oddechów i usiadłam na czymś wygodnym.

Kolejny raz, opiera się o ścianę zakończyło się dla mnie krótką drzemką. Ziewnąłem potężnie i założyłem maskę na twarz, rozglądając się czy Mei czasami gdzieś nie uciekła. Robienia za jej - jak i osób wokół niej - Anioła Stróża było lekko dziwnym zajęciem. Takashi mówił, że miałem zaopiekować się Mei podczas jego nieobecności jednak teraz dopiero do mnie dożerało, że nie będę mógł zbyt dużo zrobić jeśli jej napad furii się zacznie, no chyba, że któraś z małp ma odpowiednie umiejętności by kogoś zatrzymać. Niemniej jednak, podszedłem zdecydowanie bliżej Mei i Nany, chciałem móc jak najsyciej zareagować gdyby coś poszło nie tak. Mało tego, ukrywała tą "chorobę" lub czymkolwiek to było przed tą mała. Nie uznawałem tego za dobry pomysł... Ale ja to ja, a Mei to Mei. Najwyżej i tak wina zostanie zrzucona na mnie za to, że nie zdołałem jej powstrzymać.