Ninja Clan Wars

Przedostanie się przez korytarz nie było wcale niczym łatwym, jednak w końcu się nam udało. Shinsaku wykazał się niesamowitym sprytem, wydostając się wcześniej z pułapki, teraz mogliśmy spokojnie współpracować. W pomieszczeniu, do którego się dostaliśmy, mogliśmy ujrzeć grupkę ludzi pracujących przy grobowcu niedawno zmarłego Lorda Feudalnego Kraju Ziemi. Część z nich pracowała przy rzeźbie, część przy ciele.
-Co oni robią z jego ciałem? Nie powinni. - tak przynajmniej mi się wydawało, mówiłam do Wyrzutka bardzo cicho.
W pomieszczeniu panował półmrok, mieliśmy dobre warunki do działań, ale nie chciałam uprawiać partyzantki, dlatego liczyłam na Nakayamę.
-Co robimy? - spytałam się go, po czym starałam się z ukrycia obserwować pracę mężczyzn.

Ostatnio edytowany przez Ayane (2013-06-08 18:36:51)

Zmasakrowanie dwóch strażników było dziecinnie proste. Spodziewałem się po nich czegoś o wiele lepszego. A tu okazuje się, że mało potrafili. Lepiej dla mnie i moich towarzyszy. Pozostała jeszcze trójka strażników, a nimi też trzeba się teraz zająć. Widząc, że obaj Uchiha zostali zablokowani, a jeden nawet zabity, ruszyłem w kierunku jednego ze strażników. Ten przeciął mnie kataną po brzuchu. Wiedział co robi. Ci strażnicy dobrze znali się na sztuce ninja, ale nie każdy z nich potrafi w odpowiedni sposób jej użyć. Ten jednak poradził sobie doskonale. Ledwo było widać grymas na mojej zarośniętej twarzy. Krew pobrudziła moją nową koszulę. Wybrudzona koszula bardziej mnie poirytowała niż sama zadana mi rana. Patrząc tak na krwawiący brzuch dezaktywowałem technikę dotonu i przypomniałem sobie coś. Był to trening z lat mojej młodości. Jeden z pierwszych.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

Tak jak moje wspomnienie zasnęło w myślach, tak jak obudziłem się w rzeczywistości. Tak na prawdę minęło parę sekund, na tą chwile kiedy wspominałem ten trening. Krew lecąca z rany na moim brzuchu już nie była tak intensywna jak przedtem. Czekałem tylko na ten moment. Moje nici zaszyły moją ranę. Nie było prawie jej widać. Może pozostanie mi tylko minimalna blizna, a na niej małe czarne nitki.

- To by było zbyt proste przyjacielu.. - powiedziałem z lekkim grymasem na mojej zarośniętej buźce. Wiedziałem, że muszę się go pozbyć. Przecież zagrażał on życiu moich towarzyszy. Nie obwiniałem ich za nic. Działali tylko na korzyść swojego zleceniodawcy, który zapewne płacił im sporą sumę pieniędzy. Skoro musi to musi, nie jego wina, że trafiła na takiego przeciwnika jak ja. Nie uważałem się za jakiegoś silnego. Brońcie mnie przed tym.. Po prostu uważałem, że to oni nie starali się do końca w walce. Nie ma co. Byłem w końcu do zaatakowania go. Dzięki mojej szybkości znalazłem się bardzo blisko mego przeciwnika. Moje ciało stało się bardziej elastyczne. Przez co owinąłem strażnika bez problemu.

- Nan Kaizou - w myślach zabrzmiała nazwa mojej techniki. Działała tak jak chciałem - doskonale. Przycisnąłem z całych sil dłoń, w której trzymał katanę. Po chwili upadał mu ona na ziemie, a ja zająłem się duszeniem go. Dusiłem go na tyle długo by doprowadzić do jego niechybnej śmierci. Kiedy poczułem, że przestał oddychać już w pełni dezaktywowałem technikę. Odłożyłem delikatnie ciało strażnika, po czym znalazłem się tuż obok Yosuke.
- To jak będzie? Poddajemy się czy dalej będziesz próbował walczyć? - zapytałem patrząc gdzieś na moich towarzyszy, którzy walczyli z pozostałą dwójką strażników - Nie chcemy ciebie zabijać. Kolejna śmierć tutaj jest naprawdę nie potrzebna - mówiłem szukając wzorkiem Nany - To ty swoimi dalszymi czynami zadecydujesz czy przeżyjesz - powiedziałem nie spuszczając wzroku ze strażników i mych przyjaciół.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Akemi (2013-06-15 14:55:06)

.... Zaatakowałem nie bacząc na konsekwencje, wiedziałem że mój przeciwnik zawsze chowa jakieś sztuczki w zanadrzu. Do tej pory walczyliśmy tylko raz, ale mimo wszystko miałem wrażenie że poznałem go jak mało kogo. Jego siła sprawiła, że czułem do niego jakąś więź rywalizacji. Uśmiechnąłem się gdy mój cios doszedł celu, bo zwykle w walkach równych rywali  bywa tak że ten kto zada pierwszy cios zostaję zwycięzcą. Naglę olśnienie, kawałki kryształów posypały się z rozbitego posągu. Chwyciłem jego fragment bo trzeba było przyznać, że techniki Kiyoshich były niezwykle piękne,a z pewnością robiły wrażenie na kobietach,a skoro już o nich mowa.
- Wybacz, ale jestem umówiony na randkę z kimś innym - powiedziałem zanim zdałem sobie sprawę jak dwuznacznie to zabrzmiało. Mimo, że bardzo chciałem dokończyć tą walkę to nie chciałem narażać się na gniew Hikari. W gruncie rzeczy była to jedyna osoba, której się tak na prawdę bałem. - Dzięki za kryształ. Jeszcze się spotkamy
     Następnie skupiłem się na miejscu w którym chciałem się znaleźć i za sprawą technik klanowych przeniosłem się do mojej siedziby w Enko.
[Wycofuje się z eventu
z/t-> Enko -> Siedziba lidera]

Ostatnio edytowany przez Akio (2013-06-10 00:28:51)

Spojrzałem jak ciało Masashi'ego opada na ziemię i krew z jego ciała zalewa podłogę wraz z dywanem. Czy byłem dumny ze swojego czynu? Było to dobre pytanie, ale znałem też na nie odpowiedź. Wykonałem to co do mnie należało, to czego się po mnie spodziewano. Poza tym był to chłopak z klanu Uchiha, moi odwieczni wrogowie, więc podsumowując - wiedziałem, że podjąłem trafną decyzję pozbawiając go życia.
   Niestety w tym czasie zauważyłem, że Akemi oberwał kataną jednego ze strażników. Nie miałem czasu nawet zareagować na ową sytuację ale nawet gdybym mógł sobie na coś takiego pozwolić to nic by to nie dało. Nie posiadałem odpowiednich umiejętności do zaleczenia ran więc Samotnik musiał sobie jakoś sam poradzić. Widziałem jednak, że schwytałem zdradzieckiego kupca - była to moja karta przetargowa. Drewno owinęło się już bardziej wokół jego ciała, blokując mu wszelkie ruchy, zamknęło go w kokonie. Jednak z jego "łańcuchów" wyrosło coś jeszcze. Był to ostry pal skierowany w stronę gardła biedaka. Mój twór był odpowiednich gabarytów, że kiedy wbije się w ciało biedaka to zabije go od razu.
   Musiałem też spełnić prośbę Nany. Kiedy powiedziała, żebym odskoczył to szybko to zrobiłem. Musiałem pochwalić tego malucha - miała ona na tyle pomyślunku, że wpadła na pomysł zablokowania dostępu do pomieszczenia dla strażników. Dziewczynka potrafiła o wiele więcej niż myślałem, ale jak to mówią - nie oceniaj książki po okładce. Kiedy spytała się mnie czy mogę wzmocnić jej barierę to kiwnąłem głową z lekkim uśmieszkiem na twarzy i odparłem tworząc już drewniane bale, które tylko wzmacniały lodową ścianę małej Nany.
   - Na życzenie, małej, lodowej diablicy... - po czym skończyłem tworzenie wzmocnień bariery młodej Shiro. Co teraz powinienem zrobić? Akemi jakoś poradził sobie ze swoją raną i mało tego doszedł jakoś do Yosuke. Tutaj poczułem, że mój mały as z rękawa przyda się do tego, żeby Uchiha poddał się bez walki i uznał swoją porażkę bez większego przelewu krwi.
   - Yosuke, mamy Twojego... pracodawcę. Dobrze wiesz, że nie jesteś w stanie zniszczyć mojego drewna. Więcej strażników tutaj się nie dostanie, po prostu się poddaj. Nie ma sensu, żebyś tracił tutaj życie... Twój krewniak Cię omamił i zaciągnął na złą drogę, nie znaczy to jednak że nie możesz teraz się nawrócić - powiedziałem to nie ruszając się z miejsca. W razie gdyby jakiś strażnik jeszcze żył al bo ktoś by się znowu na nas rzucił musiałem być przygotowany do kontrataku i obrony. Miałem jednak nadzieję, że moje kekkei-genkai połączone z mocą małej Nany dadzą niezniszczalną bramę, przez którą zwykli strażnicy nie dadzą rady się przebić. Myślałem też o tym aby Yosuke się poddał - był tutaj przypadkiem i był jeszcze młody. Nie było sensu, żeby stracił tutaj swoje życie jak ten cały Masashi.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Tamotsu (2013-06-10 17:47:58)

Daymoshi

     No cóż, nie tak to przewidywał. Jego plan miał być zaskakujący, innowacyjny, a zarazem diabelnie skuteczny, korzystając przecież z momentu ich dezorientacji. Strażnicy jednak nie stanęli na wysokości zadania, a także nie sprostali oczekiwaniom Uchihy i dali się pokonać trzem intruzom niczym największe ofiary losu. Widząc to całe zamieszanie, w głowie chłopaka odbyło się najgłośniejsze z możliwych westchnięć i potężny duchowy facepalm. Zaraz potem zatrzymał go Mokuton Tamotsu. Nie był z tego powodu zadowolony, a wręcz przeciwnie - jedyna deska ratunku właśnie zatonęła z całym Titaniciem sytuacji. Miał do wyboru - albo pływać wśród ludzi Agaiewa, lub zatonąć niczym prawdziwy kapitan wraz ze swoim statkiem i załogą. Jednak usposobienie ninja dało po sobie znać i nim zdążył pomyśleć, z jego gardła wydarło się wraz z prychnięciem:
     - Wybacz Tamotsu, ale to nie on mnie tutaj zaciągnął, lecz sam przyszedłem - rzucił sceptycznie, dopiero zdając sobie tak na prawdę sprawę ze swojego położenia i tego, co powiedział. Stwierdził jednak, że nie warto już się powstrzymywać ze słowami, więc po prostu kontynuował. - A mój "pracodawca", jak go nazwałeś jest moim kandydatem. Bo widzisz, na przeciągu tych ostatnich wydarzeń nauczyłem się więcej o polityce, niż bym chciał, wybrałem więc najmniejsze zło. Stwierdziłem, że jedynie ten mężczyzna powinien zasiąść na tronie. Powinniście już wiedzieć, że Dou okazał się być psycholem, który władzę chce sprawować poprzez groźby wojskiem i mordem, a Agaiew... Sam zaprezentował swój styl, witając nas trucizną. Nie rozumiem, czemu chcecie dla niego pracować, więc zapytam, zanim przejdziemy do interesów - co zaproponował wam Agaiew? Wpływy? Pieniądze? Gruszki na wierzbie? W sumie to bardzo mnie to ciekawi... a także to, co zaproponowałby i mi, gdybym chciał się do niego przyłączyć.
     Ostatnie zdanie rzucił z wyraźnym podtekstem, dając do zrozumienia, że rozważa taką opcję. W końcu, trzeba sobie jakoś radzić, a Senju wyciągnął doń nieznacznie rękę. Czuł się z tym jednak jak najgorsze z możliwych gówien, albo najgorszy z najgorszych. Typowy hipokryta w sumie - myśli i głosi jedno, a drugie, kompletnie antagonistyczne robi. Miał w końcu swoje ideały, których chciał się trzymać, wszystko jednak składało się na to, by wykorzystać te jego złe, a nie dobre cechy. I tak za każdym razem - gdy chciał się czymś wykazać, coś stawało mu na drodze i robiło z niego po prostu zwykłego Hebi...