Ninja Clan Wars

Pojawiłem się przy wyrzuconym wcześniej kunai, był to swojego rodzaju zakład gdyż równie dobrze mogłem pojawić się w środku pola lawy. Liczyłem jednak, że to się nie stanie mimo wszystko byłem przygotowany na natychmiastowe przeniesienie się do jednej z pieczęci znajdujących się w okolicach Enko. Nie było mnie tutaj zaledwie dwie minuty wątpiłem czy przeciwnicy zorientowali się w tym co się stało. W każdym razie zamierzałem ich przyjąć z otwartymi ramionami. Pochwyciłem kunai, do którego się przeniosłem, miałem zamiar go użyć aby pozbawić ich życia.
- Pani już nie ma w okolicy więc nie muszę być już grzeczny! Wygląda na to, że koniecznie szukacie walki więc zamierzam wam ją dać, jednak uprzedzam że będzie was ona kosztowała życie! Jednak nim wam je odbiorę odpowiedzcie mi na pytanie kim jesteście?! Bo pierwszy raz spotykam kowali o takich umiejętnościach!- powiedziałem podniesionym głosem w nadziei że moi przeciwnicy przestaną się ukrywać na grzbiecie jaskini, a sam nie chciałem wchodzić do środka gdyż nie wiadomo co mnie tam czeka.
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Tchórze, po raz kolejny postanowili zaatakować mnie z dystansu, nie lubiłem tego typu pojedynków. Jak na byłych zabójców, choć bardziej aktualne jest raczej jako zabójcy bo jak widać wciąż nie porzucili swego fachu, to dość skrupulatnie pilnowali aby nie zabrudzić sobie rąk bezpośrednią walką. Mimo, że to była moja kolejna walka z tego typu przeciwnikiem wciąż nie wymyśliłem skuteczniejsze taktyki niż uderzaj pierwszy albo się męcz. W tym wypadku wszystko zapowiadało raczej tą drugą, musiałem przeczekać ich ataki dystansowe najlepiej robiąc to w taki sposób, żeby to oni się męczyli, a nie ja. Postanowiłem więc, nie ruszać się z miejsca i zaczekać na rozwój wydarzeń, zastanawiało mnie też o co chodziło z tymi bańkami. Wziąłem głęboki oddech, świadomy faktu, że za chwilę może mnie spotkać przymusowa kąpiel w pędzącej w moim kierunku wodnej kreaturze. Następnie złożyłem pieczęcie, a moje włosy natychmiast wydłużyły się otaczając moje ciało niczym pancerz. Technika ta miała swoje minusy zwłaszcza wśród śnieżnej okolicy taki "kasztanowy" jeż musiał wyglądać komicznie. Liczyłem jednak, że wykona swoje zadanie i dzięki swoim właściwością pozwoli mi obronić się przed atakami przeciwników.
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Akio (2013-07-29 11:16:27)

Od dłuższego czasu chciałem wypróbować pewną sztuczkę jednak brakowało mi jednak pewności siebie. Teraz jednak odniosłem wrażenie, że mój przeciwnik nie jest w stanie ie kontrolować się normalnie postanowiłem to wykorzystać. Być może nie potrzebnie podejmowałem ryzyko jednak dodawało to smaczku naszej walce. Złożyłem odpowiednie pieczęcie po czym wciąż patrząc w oczy mojego przeciwnika użyłem jutsu(umysł:50). Jeżeli wszystko poszło zgodnie z planem powinienem zniknąć  z oczu mojego przeciwnika, a ten powinien zostać unieruchomiony przez genjutsu. Nie czekałem jednak by sprawdzić czy technika zadziała ruszyłem w jego kierunku (szybkość: 115) z zamiarem poderznięcia mu gardła klanowym kunaiem. Trzeba przyznać, że nie czułem zbytniego poczucia winy rozpoczynając atak, który miał pozbawić życia mojego przeciwnika. Następnie używając tego samego kunai na którym wciąż były ślady krwi postanowiłem zabić jego brata. W tym celu wlałem w niego chakrę natury fuuton i posłałem w ostatniego przeciwnika(Szybkość 220).
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Akio (2013-07-29 22:25:42)

Walka nie była zbyt wymagająca chociaż jak na kowali radzili sobie całkiem nieźle, cała ta sytuacja wydawała mi się lekko nielogiczna. Widocznie zwyczaje panujące w innych krajach znacznie różniły się od tego co poznałem w kraju wiatru. Pozostała mi jeszcze jedna rzecz do zrobienia, naszywka którą znalazłem wskazywała na to, że staruszek faktycznie pochodził z klanu Namikaze. Musiałem się tym zająć, w końcu był moim krewniakiem. Udałem się więc z powrotem do jaskini, gdzie z fragmentów kamieni które odpadły w wyniku naszej walki przygotowałem grób w którym pochowałem staruszka. Nie było to nic nadzwyczajnego, ale z pewnością był to lepszy los niż zjedzenie przez okoliczne zwierzęta. Wśród kamieni umieściłem symbol klanowy jednocześnie nakładając na niego własną pieczęć, na wypadek gdyby jego córka chciała kiedyś odwiedzić to miejsce w co mocno wątpiłem. Spędziłem trochę czasu na drzemce w jaskini regenerując chakrę. Kiedy się przebudziłem miał wrażenie, że o czymś zapomniałem. Postanowiłem zrezygnować z dalszej podróży przez ten kraj miałem nadzieję, że Shinsaku znajduję się bliżej kraju błyskawic niż ja teraz. Przy okazji może uda mi się nawet odnaleźć Ayane.
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]
[z/t-> Shinsaku( Ronin no Kuni [Kraj Uciekiniera] -> Siedziba Wyrzutków -> Główny budynek organizacji - pokój lidera)]

Okryta płaszczem, bezsilnie walcząc o każdą iskierkę ciepła kroczyłam poprzez spowite wszechobecnym śniegiem lodowe pustkowia. Jeśli nawet rodzimy klan wysłał za nią list gończy, nie możliwym jest by dotarł za nią przez tą lodówę, któż normalny bez solidnego powodu by zapuszczał się w tą przeklętą prowincję. Całe szczęście po drodze znalazłam jaskinię, choć był to niemal przypadek, ale nie ma co, bo prawdopodobnie gdyby nie to znalezisko, zamarzłabym na kość. Penetrując powoli jaskinię, w końcu wykorzystując swoje umiejętności klanowe, rozpaliłam dość spore ognisko, jeszcze nigdy ogień nie był dla mnie czymś tak kochanym jak dziś. Przeczekując najgorsze chwile, ogrzałam się przy płomieniach, a gdy siły powróciły ruszyłam ponownie w drogę, będąc coraz bliżej Sashikan.
[z/t->Sashikan]

   Denerwowało mnie wszystko, pogoda, krajobraz i niepewność, ale najbardziej bezsprzecznie działał mi na nerwy jednooki kupiec, którego eskortowanie uśmiechało mi się coraz mniej. Ziąb nadal dokuczliwie smagał nagie nogi, zaledwie okryte skórzanym, powstrzymującym jedynie chłodny wiatr płaszczem. Marzyłam jedynie o rozpaleniu gorącego ogniska, jednym smoczym oddechem Uchiha, i odpoczynku od wyziębiającego notorycznie zimna.
   Kraj Żelaza, im dalej podążaliśmy wgłąb terenów owej lodowej pustyni, tym widoczniej malował się w krajobrazie wzrastający ponad zmrożoną ziemią bielejący śnieg, który w końcu z biegiem wędrówki pokrył ją w całości. Powoli przestawałam rozumieć, jak można trudnić się profesją kupca, gdy trzeba niekiedy przebywać tak parszywe zakątki kontynentu. Miałam naturalnie świadomość tego że niezbyt prędko ujrzę słońce, tak pięknie rażące w oczy, teraz, tutaj spowite chmurami puchu.
   Po pewnym czasie, naszej monotonnej wędrówki, pośród kaskad opadającego bezlitośnie pierza ujrzałam ciemniejące, niewyraźne cienie, powoli, z malejącą odległością coraz ostrzej rysujące się na połaci białej kartki. Jak się można było domyślić, byli to jedyni ludzie chcący oddać za te lodowe piekło funt kłaków, samuraje. Jako że bardzo cenili sobie bezpieczeństwo swego indywidualizowanego kraju, od razu przeszli do rzeczy, przeszywając zimne powietrze zgrubiałym, formalnym tonem.
   - Inaai Uchiha, pracuję dla tego kupca. - Powiedziałam nie zdradzając swego prawdziwego miana przed jednookim, nie byłam również pewna czy dobrze uczyniłam bez większego namysłu podając miano profesji nieznajomego.

post #4
   Strażnicy, od stóp do głów odziani w samurajskie zbroje, dzierżąc przy pasie pochwy z katanami, spojrzeli po sobie zdziwieni, następnie obrzucając podejrzliwym spojrzeniem mężczyznę, którego chwilę wcześniej pokrótce przedstawiła jego towarzyszka. Podający się za kupca wędrowiec natychmiast zaczął stawiać własne wymagania, zdając się zupełnie nie zwracać uwagi na żądania gospodarzy.
   Jeden z nich mruknął niezadowolony i sięgając do jednego ze schowków, mieszczących się w jego stroju, wyciągnął dość obszerny zwój, podając go osobie w obszernym kapeluszu.
   -Glejt, roszczący każdego przybywającego na tereny Kraju Żelaza o potwierdzenie swojej tożsamości i sposobu trudnienia, wypisany własnoręcznie przez Szoguna Yamatokiego, który pełni nad nami swoje zwierzchnictwo. Jeśli wciąż ma pan jakieś wątpliwości, możemy za chwilę zaprowadzić państwa na specjalną audiencję u niego w trybie natychmiastowym. A więc, bez zbędnych ceregieli... Proszę w tej chwili przedstawić zarówno swoją osobę, jak i niezbędne dokumenty, jeśli zajdzie taka potrzeba.
   Jego ton nie pozostawiał żadnych wątpliwości - nie były to tylko przyjacielskie sugestie, ale wymagania człowieka, który usiłował pełnić swoje zadanie, a ktoś mu w tym celowo przeszkadzał. Kobieta, opisująca się imieniem Inaai, również nie uniknęła podburzonych spojrzeń. Powszechnie wiadomo bowiem, że samurajowie za bardzo za ninja nie przepadają, toteż nazwisko dziewczyny nie wzbudziło w nich bynajmniej wybuchu entuzjazmu.
   A zimny wiatr wiał, dotkliwie przeszywając ciała na wskroś...