Ninja Clan Wars

Pojawiłem się na trybunach i co dość dziwne na gospodarza turnieju wcale nie byłem pierwszy, ale już zdążyłem usłyszeć o wkładzie Senju w budowę areny więc wcale mnie to nie zdziwiło. Ruszyłem zdecydowanie w kierunku Mamoru z zamiarem podziękowania, gdy zauważyłem je. Dwie piękne dziewczyny będące niczym cień lidera klanu z siedzibą w Chikai. Jednak jaki ten cień był uroczy, przez chwilę żałowałem, że powierzyłem Hikari obowiązki kierowania turniejem, w jej towarzystwie z pewnością czułbym się mniej zazdrosny. Jednak nie był to konkurs piękności wśród ochroniarzy, a turniej sztuk ninja i każdy miał swoje zadanie.
- Witaj, Mamoru cieszę się, że zdecydowałeś się przybyć wcześniej aby nam pomóc. Bez Ciebie ten turniej nie doszedłby do skutku. Klan Namikaze jest twoim dłużnikiem. Kimże są twoje piękne towarzyszki? - powiedziałem zajmując miejsce na fotelu obok lidera Senju. -   Mam nadzieję, że turniej dostarczy nam równie wiele wrażeń co twój pokaz przy budowie areny. Po miasteczku namiotowym krążą naprawdę niesamowite historię, żałuje, że nie przybyłem wcześniej aby to zobaczyć
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Akio (2013-08-12 13:02:29)

Theme

- To już tutaj - Ichuza dosłownie wpełzną na trybuny. Miał bardzo dobry nastrój, był pełen emocji, iż mógł niedługo obejrzeć całe te pokazy oraz walki. Nie ukrywam, że nawet czekał na swoją ulubioną, gdy zobaczy mężczyznę, na którego już tak dawno poluje. Rozejrzał się dokoła by zobaczyć kogo jeszcze tutaj przywiało, a jego oczom ukazała się kolejna, ciekawa osoba.

- Kiyoshi... - Sapnął - Gamatt... - Powiedział cicho pod nosem, lekko śmiejąc się do rękawa, dosyć ironicznie.. - On także tutaj... widzę robi się coraz bardziej ciekawie...

Obserwował go ukradkiem jeszcze kilka minut, by potem z powrotem wtopić swoje oczy w arenę. Była ona na prawdę wielka i dosyć ładnie rozbudowana, musiał choć po udawać, iż robi to na nim wrażenie, iż przejmuje się tą całą architekturą. Jednak ciągle go korciło, by patrzeć na tą posturę chłopaka w czarnych włosach, medyka o którym już słyszał, który tak bardzo go inspirował, już od dawna, od tamtej długiej przygody. Choć nie to było jego celem. Zapomniał się. Znowu oderwał wzrok od niego i okręcił się dookoła szukając grubszego człowieka, chciał bowiem zlokalizować całego Akimichiego. Informatora, który zdradzi mu dalsze miejsce pobytu Garbatego Barda. Właściwie - kolejnej osoby, której poszukiwał Ichuza. Ah ten Fuutago Sherlock.

No i wreszcie Akira znalazł się na trybunach. Powoli podszedł do barierek i rozejrzał się dookoła. Pierwsze co rzuciło się w oczy chłopaka to loża liderów, dostrzegł już dwóch z nich, w tym jednego, którego znał - Mamoru. Widać lider klanu Senju postanowił tu zawitać, co oznacza, że i muszą być jacyś Senju, którzy będą brać udział walkach. Rozejrzał się teraz po reszcie trybun, które powoli się zapełniały. Jego wzrok przykuła osoba ubrana w dość rzucający się biały strój (Akami). Szybko jednak zajął najlepsze miejsce z którego oglądałoby się walki i czekał z niecierpliwością na rozpoczęcie całego przedstawienia. Co jakiś czas zerkał w stronę nieznajomego, ubranego na biało, gdyż jego strój był naprawdę rzucający się w oczy i przykuwający uwagę innych.

Samotnik wdrapywał się po długich, drewnianych schodach na trybuny, zastanawiając się nad całym turniejem. Jego rozmyślenia przerwał szok, na widok ogromu wewnętrznej części areny. Wielkość budowli była absolutnym cudem architektonicznym; zdobienia, materiały estetyczne, wszystko to tworzyło istne arcydzieło. Ayatane stał tak w zamyśleniu przez około minutę, po czym ruszył w prawą stronę, szukając wolnych miejsc siedzących. Dopiero teraz doszło do niego jakim te zawody są widowiskiem - na widowni znajdowało się kilkanaście tysięcy osób, których wciąż przybywało. Takie wydarzenie nie mogło również ujść uwadze przestępców. Yuki zastanawiał się czy coś będzie przerywało bezpieczny bieg turnieju.
   Nagle do Ayatane podszedł Yoku, miejscowy cwaniak, proponując wzięcie udziału w zakładach. Samotnik zbył go jednak od razu, każąc spróbować szczęścia gdzie indziej. Na razie nie interesował go hazard, gdyż nie znał siły zawodników; właśnie w tym celu siedział teraz na trybunach, oczekując rozpoczęcia walk.

Idąc za Hikari zastanawiałem się nad wydarzeniami, które zapewne będę miał okazję obserwować. W końcu poznam oficjalny potencjał wszystkich klanów. Zdaje sobie również sprawę z tego, że większość, tak jak i Senju, posiadają tajne siły, lecz one rzadko wystawiane są do widoku publicznego.

Zająłem wyznaczone mi miejsce. Asami i Amaya szły tuż za mną. Obie kobiety widząc przygotowane dla nich poduszki prychnęły podirytowane. Nie dziwię się, sam również nie wyobrażam sobie jak mogłyby usiąść praktycznie na podłodze w sukniach, które noszą. Dla męskiego oka pewnie byłaby to nie lada uczta, lecz one nie mogły sobie na to pozwolić. Trzeba było działać, nie mogłem pozwolić, żeby moje towarzyszki, których nie widziałem ponad rok, czuły dyskomfort. Spokojnie, nie odwracając się, złożyłem pieczęć węża i w ułamku sekundy poduszki wyposażyłem w niezwykle komfortowe fotele. Teraz mogły usiąść wygodnie i obserwować wydarzenia, ponieważ siedziały odrobinę wyżej ode mnie. Udało mi się zmazać irytację z ich twarzy, całe szczęście...

Nie było czasu na chwile wytchnienia. Tuż po drobnym incydencie zjawił się Akio. Dało się zauważyć, że moja osoba zainteresowała go znacznie mniej niż dwie postaci siedzące za moimi plecami. Czy to dziwne? Nie, sam nie mogłem oderwać od nich wzroku gdy tylko miałem okazję. Tylko... to chyba bardziej przez wzgląd na wspomnienia, dobrze je znam i wiem, że z naszymi charakterami "coś więcej" dobrze by się nie skończyło. Co jednak nie zmienia faktu, że oddałbym za nie życie.

- Witaj Akio, miło Cię znów zobaczyć. To co widzisz to nie tylko moja zasługa, pomagała mi moja wspaniała, osobista ochrona, Asami i Amaya.

Korzystając z sytuacji odwróciłem się w ich kierunku, z niekłamanym uśmiechem wypowiadając swoje słowa. Obie odwzajemniły uśmiech, to znak, że udało mi się je zadowolić stworzonymi siedzeniami. W pierwszym zdaniu naciągnąłem nieco fakty, cały czas mając żal do młodego lidera Namikaze. Niemniej fakt, iż usiadł obok mnie może o czymś świadczyć, może zdaje sobie sprawę z konsekwencji ostatniego zajścia. W drugiej strony nigdy nie wiadomo jak on to odbiera, istnieje duże prawdopodobieństwo, że dla niego nic się nie stało.

Po chwili pojawił się Gamatt, kolejna znajoma twarz. To dobrze, że otaczają mnie same znajome chakry, czuje się dużo bardziej swobodnie. Kiyoshi znalazł u mnie zaufanie od pierwszych chwil. Tym razem jednak dało się zauważyć, że jest pobudzony, a zapamiętałem go raczej jako bardziej spokojnego. Cóż, po kilkudziesięciu minutach rozmowy ciężko dogłębnie poznać drugą osobę.

- Siedząc pod dachem nie musimy się o to martwić, ale dla widowiska faktycznie to dobrze.

Odpowiedziałem Gamattowi równie radośnie. To chyba ze względu na wyświechtany tekst o pogodzie, który bawi mnie za każdym razem. Sam wolę się nie odzywać jeżeli jedyne co mógłbym powiedzieć to zwrócenie uwagi na pogodę, ale w ustach innego człowieka... zawsze pozytywnie.

Chwila spokoju. Mogłem poobserwować sobie innych przybyłych, których, na całe szczęście nie interesowała moja osoba. Po usłyszeniu sygnału obwieszczającego początek walk z napięciem wyczekiwałem pierwszych ciosów.

       Wszedłem na trybunę wolnym krokiem. Rozglądnąłem się po niej, by wypatrzeć sobie najlepsze w moim mniemaniu miejsce, w którym spokojnie będę mógł się rozkoszować walkami młodych i doświadczonych wojowników ninja. Może uda mi się podpatrzeć jakieś ciekawe ruchy, z których będę mógł skorzystać, a może i nawet je udoskonalę. Może natchną mnie walczący do opracowania czegoś nowego, co pozwoli mi do bycia skuteczniejszym. A najbardziej uradowałaby mnie jakaś intrygująca postać, która by sprawiała, że nie mógłbym usiedzieć w miejscu.
       Usiadłem gdzieś w wyższych rzędach, by mieć w moim mniemaniu najlepsze widoki na areny. Utrzymywałem nadal moje Henge, które sprawiało, że wyglądałem jak jakiś wieśniak w normalnej szarej szacie. Dodatkowo ukrywałem moją chakrę, co by nie zrzucić na sie