Ninja Clan Wars

       A więc zareagowała tak jak się spodziewałem. Widziałem jej winę a też słowa, które wypowiadały zmieniły ton, co jeszcze lepiej mogłem dosłyszeć dzięki swojej zdolności. Taka postawa była dla wszystkich najlepsza. Mnie się ciężko przywiązać do kogokolwiek a z racji, iż sytuacje w świecie, które stają mi na drodze mają coraz poważniejszy charakter i są niebezpieczne jak nigdy to wolałbym też by nikt po mnie nie płakał w razie zgonu. Dla Azake jednak było odrobinę za późno ale detoks od mojej osoby czy też zwykłe uzmysłowienie jej mojego punktu widzenia powinno załatwić sprawę w ciągu najbliższych dni. Szczerze mówiąc byłem nieco zaskoczony. Nikt nigdy nie darzył mnie taką sympatią by po czymś takim odejść ze spuszczoną głową. Nie mam pojęcia czy było mi przykro. Gdzieś coś tam się we mnie tliło ale nie byłem w stanie tego dokładnie zidentyfikować i nazwać. Problem również miałem ze zrozumieniem własnego odbioru Hyuugi. Nie znaliśmy się długo i nie darzyłem ją jeszcze żadną ze znanych emocji ale z drugiej strony nie była mi całkowicie obojętna. Dziwny ze mnie człek. Niby wyprany z emocji a jednak gdy w jakiś sposób dawały o sobie znać to kompletnie nie do zrozumienia. Na słowa dziewczynie jedynie kiwnąłem głową wydając z siebie dźwięk w stylu "mhmm". Jej reakcja była szybka. Wróciła do budynku, do reszty. Wiem, że motyw z zimnem był jedynie wytłumaczeniem by zerwać się z tej nieco niezręcznej chwili ale nie mógłbym mieć jej tego przecież za złe. Gdy tylko zniknęła za drzwiami Okyiamy, podrzuciłem shuriken do góry, łapiąc go w momencie gdy powrócił do wysokości wyrzutu, po czym szybko ułożyłem go między palcami w pozycji do ciśnięcia nim. Jeden gest ręką i podkręcone ostrze odleciało na bardzo niedaleką odległość, powracając do mnie jak bumerang. Gdy ponownie wpadł w me ręce, cisnąłem nim w kierunku mężczyzny, który siedział na ławce. Akurat odpalał papierosa gdy nagle shurikena przeciął wyrób tytoniowy na pół, wbijając się w chodniczek.
       - Nie pal. To nie zdrowe.
       Rzuciłem w kierunku przestraszonego mężczyzny, który nawet nie wiedział skąd dobiega głos. Sam zaś również postanowiłem wrócić do środka. Mój sensor wyczuł coś a raczej kogoś, kogo bym się tutaj nie spodziewał.

   - Powiedz mi, co lubisz? – zagadnęła, raz jeszcze zapełniając czarkę sake.
Shinsaku, nie spodziewając się tak prywatnych pytań, zamarł na chwilę. Rozmyślania, wypełnione obserwacjami jej nieskazitelnego oblicza, trwały tylko chwilę. Zaczerpnął z naczynia raz jeszcze, zanim zdecydował się udzielić odpowiedzi.
   - Wiesz…? Nigdy, tak naprawdę, nie zastanawiałem się nad tym. Dawno nie miałem okazji, by zrobić coś dla siebie. Coś, co nie leżałoby w moich obowiązkach. Może właśnie dlatego wreszcie udało mi się znaleźć trochę czasu, żeby przybyć tutaj.
   Twarz Mei nabrała zasmuconego wyrazu, kiedy usłyszała jego słowa. W jej oczach nadal żarzyły się jednak te same iskierki, które dostrzegł już wcześniej. Nim się obejrzał, kobieta już nachylała się nad nim. Zbliżyła krwistoczerwone usta ku płatkowi jego ucha, nieostrożnie trąciwszy je nosem.
   - W takim razie bardzo dobrze, że się zjawiłeś. Zaraz coś na to poradzimy, jeżeli tylko będziesz miał ochotę.
   Nie wróciła już na swoje miejsce. Zamiast tego uklękła tuż za nim, a Nakayama mógł poczuć na plecach samotne pociągnięcia paznokciem po jego beżowej koszuli. Następnie mała dłoń przejechała po jego karku, odsłaniając go spod kołnierza. Naraz dołączyła i druga, rozpoczynając delikatny, powolny masaż.
   - Pora, byś się nieco odprężył.
   Zamknął oczy, dając się ukoić subtelnemu dotykowi kobiecych rąk. Wyraźnie dało się usłyszeć harmider, docierający z sąsiednich pomieszczeń. Ktoś stłukł jakieś naczynie, ktoś wykrzyknął coś niezrozumiałego. Wreszcie, ponad tym wszystkim, do uszu Shinsaku dotarła melodia lutni i fletu. Mężczyzna zakołysał głową, starając się rozluźnić zastałe mięśnie. Te same, które ugniatała gejsza.
Kobieta najwyraźniej zauważyła, że Ronijczyk posłyszał muzykę. Nie zaprzestając masażu, nachyliła się nad nim bardziej. Opierając o jego plecy, nuciła cicho graną właśnie melodię. Jej głos był głęboki i spokojny, przywodzący na myśl toczący się między dolinami strumień.
   Naraz poczuł, ja dłoń kobiety zjeżdża nieco niżej. Przesuwając się naprzód, gejsza sięgnęła jego odkrytego do wysokości mostka torsu. Zatańczyła na nim smukłymi palcami, raz za razem drażniąc jego skórę końcówkami paznokci.
   Odwrócił głowę w jej stronę i spojrzał nań. Mei uśmiechnęła się jedynie, mrużąc przy tym oczy. Tymczasem dłonie kobiety na dobre zadomowiły się na jego klatce piersiowej, przemykając palcami to tu, to tam.
   - Może powinniśmy przejść gdzieś, gdzie będziemy mieli nieco więcej prywatności? – Zapytał ją, rozejrzawszy się wkoło. Uprzytomnił sobie, że przecież większość ludzi bez problemu mogła go rozpoznać. Opinia stałego bywalca Okiya, w dodatku w celach prywatnych spotkań, nie była mu potrzebna.
Kobieta, jak na komendę, zaprzestała masażu. Odsunęła się od Wyrzutka odrobinę, by sięgnąć po butelkę podgrzanego alkoholu. Napełniła naczynia, po czym podała mu jedno z nich. Drugie zniknęło w jej obu dłoniach, przybliżając się do jej pełnych ust. Nie spuszczając z niego wzroku, przechyliła czarkę. Shinsaku nie pozostawał biernym, idąc w jej ślady. Napój podrażnił gardło, niosąc ze sobą jeszcze inne, przyjemne uczucie. Ronijczyk poczuł, że alkohol zaczyna działać.
   - Chodźmy zatem, podążaj za mną. – Lekko podniosła się i obejrzała na niego. Chciała złapać go za przegub nadgarstka, rozmyślając się jednak. Trąciła go jedynie palcem wskazującym, po czym ruszyła przodem.

   Nawet jeżeli ktoś ich obserwował, mógł zauważyć, jak podążają labiryntem krętych korytarzy. Zobaczyłby, jak zagłębiają się w tę część przybytku, która nie była już tak dobrze oświetlona. Kobieta zatrzymałaby się przy jednych z drzwi, za którymi wątpliwe światło rzucały jedynie pojedyncze świece. Przypatrujący się dostrzegłby, jak mężczyzna wchodzi przodem, tuż za nim gejsza zasuwa przejście. Dalej już tylko roztańczone cienie, rzucane na cienką ścianę przez rozedrgane płomyki, opowiadałyby późniejszą historię. O tym, jak starsza z postaci zajmuje półleżące miejsce na stosie miękkich poduszek. O tańcu w wykonaniu tej, która nie zdecydowała się przysiąść. Wciąż stojąc kilka kroków przed towarzyszem, zakołysałaby biodrami. Co jakiś czas zbliżając się do widza, to znów oddalając od niego.
   Postronny obserwator usłyszałby powolną melodię, jaka roztaczała się w przybytku. Docierające zewsząd dźwięki zbierały się w jedną pieśń, której nie dało się usłyszeć nigdzie indziej. Talenty gejsz nie bez przyczyny rozsławiały to miejsce na cały kontynent, a może sięgały i dalszych zakątków świata. Sława ta przyciągała nie tylko strudzonych wędrowców, ale i chętne podjęcia nauki dziewczęta. Roztaczające się wokół zapachy, przywodziły na myśl najpiękniejsze miejsca i kobiety świata. Wraz z dymem rozpalonych kadzideł i świec, trudy codzienności opuszczały ciało.
   Nikt jednak nie śledził pary, która zdecydowała się zniknąć z oczu pozostałym gościom. Zadbał o to sam Shinsaku Nakayama, przywódca zamieszkujących Kraj Uciekiniera Wyrzutków.

Sesja prosta, grupowa - Mikuni & Azake - #2

MG dla Azake napisał:

    Twarz Ziutka nie wyrażała niczego, poza zniesmaczonym znużeniem
- No, śmieszne. - zapewnił, ale wyraz jego twarzy raczej przeczył słowom - mnie tu co najwyżej pomoże trepanacja czaszki tego tam. Za każdym razem, każdym pieprzonym razem kiedy nie może postawić bunshina jak należy, powstaję ja. Czy jak się zaleje, czy nie robi tego sam tylko przez Bobka... powiedz mi, że po prostu świat się właśnie przechylił o 30 stopni, proszę.
     Niestety, świat tkwił solidnie w posadach, za to oko rozmówcy Azake już niekoniecznie. Biedny Ziutek machnął głową na boki kilka razy. Za trzecim oko "wpłynęło" na swoje miejsce. W tle oryginalny Koharō podnosił Ayanami z ziemi. Z efektem wymiernym do kondycji, choć nie starań.
- Kończmy to, bo się nawet wkurwić nie mogę. Jak mi żal dupę ściśnie to jeszcze pęknę albo stracę rowa czy co... Słuchaj, sprawa ma się następująco: Koharō nie może się pojawić u Mikuniego osobiście, nie tylko z powodu zalania śledzika. Co prawda, jesteśmy w Ronin no Kuni, ale i tu czaić się mogą niebezpieczeństwa dla powodzenia misji. Misji którą, jak zapewne rozumiesz, jest dowiedzenie prawdy o Hyuuga i ratowanie klanu przed nim samym. Z tego tytułu zakładam, że jesteś w to tak samo zaangażowana, jak ja, choćby i z ciekawości. Dlatego chciałbym cię prosić o dostarczenie ważnego dowodu do pewnego mojego znajomego. Jesteś młoda i niedoświadczona, co nie zmienia faktu, że masz trzy właściwości idealne dla tej roboty. Jesteś Hyuuga, to raz. Masz nieprzeciętny talent do chowania się po kątach i Henge do pomocy, to dwa. Uważam, że choć nie rozpracowałem cię jeszcze do końca, mało kto bardziej chciałby brać w tym udział tak bardzo, jak ty. To trzy. Mylę się?

MG dla Mikuniego napisał:

    Klon wysłuchał słów Mikuniego i po chwili wahania zamknął drzwi, ze sobą po stronie wewnętrznej pomieszczenia.
- Mógłbym poczekać, ale sprawa jest na tyle delikatna, że im mniej osób zobaczy Rekina z tobą w jednym miejscu, tym lepiej. Fakt, że nie tylko jestem klonem, ale i, również dla twojej wygody, posłużyłem się henge, minimalizuje ryzyko. Niby jestem w Ronin, ale nie mam żadnej gwarancji, że i tu Samotnicy nie mają swoich wtyk. Pracuj sobie, a ja będę mówił.
     Bobek usadził się na jednym z wolnych stołów do sekcji i przesunął nieco, widząc niedomytą plamkę zaschniętego... czegoś.
- Mój oryginał wyśle jutro kogoś zaufanego do ciebie, oczywiście jeśli podejmiesz się tego, o co chciał, bym cię poprosił. Chodzi o sprawę natury medycznej, przy tym o coś, co może ujawnić kilka faktów... kluczowych dla sytuacji międzynarodowej - Bobek podrapał się po karku i splótł dłonie na podołku, lekko się uśmiechając - z punktu widzenia twojego fachu, sprawa prawdopodobnie nie należy do najtrudniejszych, chodzi pewno o rzeczy takie, jak pobranie i badania krwi i trochę zabawy z mikroskopem, o wiele bardziej niż ze skalpelem. Badania, nie leczenie.
     Klon Koharō spojrzał na zajętego swoim fachem Mikuniego. Co prawda medyk pisał a nie dłubał w zwłokach, ale wyglądało to bardzo profesjonalnie. Mikuni rzadko w ogóle wyglądał, jakby nie pracował.
- Jest sporo medyków, nawet w Ronin - podjął po chwili, ale przerwał znów, aż Morri zerknął nań i spotkali się wzrokiem - ale tylko ty spełniasz wszystkie warunki, jakie są niezbędne, żeby się tego podjąć. Tu nie liczy się tyle geniusz, co wierność twojej praktyce, przedkładana ponad koligacje terytorialne. Popraw mnie oczywiście, jeśli się mylę.

        Stojąc w drzwiach na pierwszy rzut oka wpadła mi narąbana dwójka w postaci Ayanami i Koharo. Ta pierwsza był zdecydowanie w gorszym stanie bo błędnik odpowiadający za równowagę zrobił sobie chyba urlop. Nie trudno było wyczuć powiem żenady z mojej strony  ale dzięki kamiennej twarzy, nasi alkoholicy raczej nie dostrzegli tego. Dziewczyna robiła demolkę przeplataną z tak zwaną trzodą, wystawiając się na pośmiewisko wszystkich gości Okyiamy. Rekin starał się trzymać nieco dziewczynę w ryzach aczkolwiek robił to za pomocą wyłącznie słów, które nie docierały do makówki Inuzuki. Za to dostrzegłem pewien niecodzienny fenomen. Wyglądało na to, że Seki prowadzi nazewnictwo swoich bunshinów. Uważałem to za totalną głupotę bowiem dla mnie klony to tylko narzędzia potrzebne to wykonywania pewnych zadań, których w pojedynkę nie byłbym w stanie. Wiedziałem że duplikaty myślą takimi samymi kategoriami jak my, odczuwają poniekąd to co ich oryginał ale to wciąż tylko wydłużenie własnej ręki. Zresztą niech każdy podchodzi do tego po swojemu póki działa.
       Koharo wykrzyknął w radosnym zaskoczeniu moje imię, choć nie dowiedziałem się czego właściwie ode mnie chce przez akt agresji pijanej Ayanami, rozwalającej doniczkę lub coś w konstrukcji i tworzywie ją przypominało. Nawet nie spojrzałem na ten przedmiot bo właściwie nie szczególnie byłem tym zainteresowany. Zmrużyłem oczy przyglądając się wszystkim a gdzieś z tyłu głowy popłynęła myśl "co ja tu robie?". Wtem zdałem sobie sprawę dlaczego jeszcze nie opuściłem Okyiamy. Znów wyczułem znajomą chakrę. Emanowała tak jakby była na wyciągnięcie ręki ale nie byłem pewny czy należy do osoby, którą znam bowiem zniknęła rok temu. Czyżby jednak tu był? Wszystko miało się wyjaśnić gdy tylko poczułem mrowienie z tyłu głowy. Przekazana informacja od klona wyraźnie mówiła, że właśnie stoi przed nim klon Shinsaku, rozpoczynający rozmowę z Uchihamy i Yoshimaru. To by oznaczało, że oryginalny Nakayama znajduje się tutaj w Okyiamie.