Ninja Clan Wars

W tej chwili byłem jedynie zwykłą kałużą, która czekała, aż nadejdzie czas, w którym będę mógł wrócić do normalnej postać. Musiałem zaufać moim klonom, czyli po części samemu mnie. Choć znam siebie najlepiej to nawet dla mnie było to całkiem duże wyzwanie.
   Klon odpowiedzialny za roznoszenie ulotek stał właśnie przy jednej z nich. Dwaj pozostali obserwowali całą sytuację. Jeden z tej dwójki podniósł kamień i rzucił go w kierunku miejsca, które było w odwrotnym kierunku od straż niż klon notce. Zrobił to dosyć mocno i starał się narobić przy tym najwięcej hałasu. Miał nadzieję na jakąkolwiek reakcję i odwrócenie uwagi. Wtedy kopia przy notce załadowała swoją chakre. Następnie odsunęła się trochę dalej. Pięć sekund później nastąpił wybuch, który również był dla nich niegroźny i miał za zadanie ich przestraszyć. Ponadto mieli jak najbardziej zbliżyć się do środka drogi, gdzie stałem ja. W międzyczasie moje dwa klony ustawiły się przy dwóch innych notkach, trzymając w ręku kunai owinięty w notkę wybuchową, które sami posiadali. Klon, który wcześniej użył notki, wszedł na jeden z dachów i w pozycji leżącej (by nie został wykryty) obserwował całą sytuację. Gotowy był się poświęcić, aby oryginał zyskał informacje. W tej chwili moje klony czekały na reakcję. Następne poczynania zależały od tego co zrobią strażnicy.
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

No tak, zmęczenie dawało się we znaki chłopakowi, lecz dobra rada pewnego nieznajomego podniosła go na duchu. Czuł, że wreszcie los mu sprzyja i wszystko się skończy. Wysłuchał do końca monologu nieznajomego po czym sam przemówił. -Dziękuje... Jesteś jedyną osobą, która nie chciała zabić ani mnie, ani mojego kompana... Jestem twoim dłużnikiem, że tak to ujmę...- Mówił dość spokojnie, teraz miał chwilę odpoczynku, ale ruszył w stronę tamtych ruder co wskazał mu ten człowiek. -Wiem, że moje czyny nie są takie jakie być powinny, ale nie wiem co mam robić...- Powiedział, do swojego przytomnego kompana. Wiedział, że nie jest zadowolony z jego postępowania, ale chłopak nie umiał sobie inaczej radzić. Po jego poliku spłynęła łza, gdy wszedł do jednej z ruder.

Byłem sobie kałużą i rozmyślałem na temat co się tutaj dzieję. To pierwszy raz kiedy coś poszło po mojej myśli od czasu tej wojny. Może w końcu uda mi się wydostać z tego przeklętego miejsca. Kiedy tu ostatnio byłem, największym problem był wyłącznie jeden pojedynek, a teraz? Niemniej wydaję mi się, że właśnie staję się silniejszy. Fizycznie jak i mentalnie. Moje rozmyślenia jednak przerwał nagły przypływ informacji.
   Wiedziałem, że za chwilę mój cel będzie nade mną. Ich formacja broni ich przed atakiem z każdej strony i może nawet powietrza, ale czy są w stanie odeprzeć atak od dołu? Tego nie wiedziałem i miałem nadzieję, że nie. Dzięki obrazowi z oczu mojej kopii byłem w stanie określić ile kroków muszę wokół siebie wysłuchać, aby wiedzieć kiedy będę dokładnie na samym środku formacji. Kiedy to już się stanie to ze zwykłej kałuży wyłonię się ja. [wytrzymałość/szybkość/reakcję: 44/55/49]Pojawia się dokładnie między nimi. Wadą ich formacji jest to, że spoglądają na zewnątrz, a nie w kierunku tych, których chronią. Dlatego minimalnie później zareagują na mnie. To mało, ale w tej sytuacji każda sekunda jest na wagę złota. Już podczas przemiany wyjmę dwie notki wybuchowe, które położę na dwóch z przedstawicieli. Następnie powiem. Idźcie do diabła. Notki jednak nie będą nasączone chakrą. Ich zadaniem jest wywołanie paniki. Następnie kiedy już wszyscy strażnicy będą chcieli mnie zabić lub zrobić coś z notkami to jednym ciosem postaram się ogłuszyć kolejnego przedstawiciela. [siła:85] Niezależnie czy mi się to uda, biorę go chwytem i wyskakuję poza formację [skoczność: 14 m]. W locie wyjmę kunai i przystawię go do szyi zakładnika, a następnie krzyknę. Mam zakładnika. Nie radzę wam podchodzić. Później postaram się ich zgubić. Jeśli, któryś z nich postanowi za mną pójść to, któryś z moich klonów rzuci w niego kunaiem z notką wybuchową, ale tylko gdy będzie zbyt daleko, aby wybuch zranił przedstawicieli. Ja za to będę zmierzał do jakiegoś miejsca, gdzie nikt mnie nie zauważy.
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Kaito (2014-04-06 21:50:44)

Chłopak był w przysłowiowej dupie, poranił ostro znachora i ogólnie można powiedzieć, że zjebał całą tą sprawę. Ale co można mu się dziwić, w barze chcieli go zabić, a jego mentor jeśli można tak go nazwać był w opłakanym stanie.  Wszystko toczyło się w złym kierunku, ale chłopak postanowił uczynić coś dobrego. Znachor nie ruszał się zbytnio bo był nieprzytomny. Więc chłopakowi pozostało powyciągać te szkła i oczyścić rany alkoholem. Jak pomyślał tak też uczynił, mimo iż wiedział o tym, że ta sprawa zostanie hańbą na jego honorze to jakoś nie dbał zbyt o to. Miał wywalone już na tę wojnę, na to co chce tu jego kraj i na tą pieprzoną misje. Chciał już tylko wrócić do domu i nic więcej nie czynić jak tylko położyć się i udać się w spoczynek na taki czas jakim był okres jednego roku. Ale takie coś nie jest jak zwykle możliwe, klan potrzebuje młodych, a chwilowo on był jedynym.

Można było odetchnąć z ulgą nie pamiętał tego co się stało, ale też nie pamiętał do końca kim jest. Taii był uratowany po części tak, ale i tez nie. Wiele paradoksów ujawniło się w tej chwili, ale najważniejsze było teraz uratowanie jego mistrza za wszelaką cenę.
-Wiesz, jest wojna i każdy obawia się o siebie... Czemu miałeś wbić tę bambusową rurkę? Przecież to mogło by go zabić?- Zadał pytanie dosyć retoryczne chciał jakoś odciągnąć myśli tego gostka od tego wszystkiego. -Przykro mi, ale nie wiem gdzie mieszkasz. Ja sam chce się z tego przeklętego miejsca jakoś wydostać, ale nie wiem jak. Bo co ja moge zrobić jestem tylko gówniarzem... Spokojnie pomogę Ci wstać i zobaczymy dokładnie czy możesz się całkowicie poruszać czy też nie. Zgoda?- Odpowiedział na ciąg jego pytań, starał się przynajmniej mu jakoś pomóc z tym, że nie wiedział kim jest. Osobiście to co tu się dzieje pozostawi dość głęboki ślad w psychice chłopca.

   Cała sytuacja była strasznie problematyczna, ale ja nie mogłem tutaj zginąć. Tym razem musiałem popisać się umiejętnościami, które nie były bojowe, a w pewnym sensie dyplomatyczne. Na początek uśmiechnął się niczym szaleniec, co na pewno mogło zdziwić pozostałych ze względu na zaistniałą sytuację. W końcu ta wyglądała na beznadziejną. Następnie odezwałem się spokojnie. Posłuchajcie mnie. Pewnie zauważyliście, że nie jestem tu sam. - Następnie w kierunku dwóch strażników poleciał kunai, okryty notką od jednego z klonów, który następnie wybuchł.- Jest tu nas kilku, a może kilkunastu. Z chęcią podzieliłbym się informacjami na ten temat, ale katany przy szyi źle wpływają na moją pamięć. Zanim jednak spróbujesz mnie zranić, chcę żebyś wiedział, że wolisz nie znać moich przełożonych.

  Mężczyzna chłodno spojrzał na samotnika wysłuchując jego przemowy.
- Cóż skoro jest was tu tak wielu to najlepiej będzie jak szybko się z tobą rozprawimy zanim uzyskasz przewagę liczebną.- powiedział i zamachnął się kataną. Następne co mógł poczuć Kaito to ciepła krew spływająca z jego szyi, jego krew. Po chwili zapanowała całkowita ciemność czyżby to właśnie była śmierć. Wciąż jednak słyszał głosy ze świata żywych.
-Porwali przedstawiciela kraju ognia pobiegli w tamtą stronę! - odgłosy biegnących ludzi, chwila ciszy i upadek czegoś ciężkiego. Po chwili samotnika pochwyciła ręka i wyciągnęła na powierzchnie. Kaito przez cały czas znajdował się pod ziemią dzięki technice starszego samotnika, najwidoczniej czekał on na moment kiedy straży będzie mniej nie chciał bowiem ranić aktualnych sojuszników.- Spodziewałem się, że nieco lepiej sobie poradzisz w każdym razie nie ma czasu do stracenia, użyj henge no jutsu aby zmienić się w tego człowieka zanim wrócą strażnicy.
  Tymczasem Namikaze był pełen nadziei związaną z ucieczką tunelami z miasta jednak zdawał sobie sprawę, że płomienie mogą uszkodzić przejście. Postanowił więc skupić się na znachorze, wypytując go trochę
- Mówisz, że jestem znachorem? Wydawało mi się że zawsze chciałem zostać ninja to by chyba bardziej pasowało do tego, że chciałem wbić tamtą rurkę w płuca tego mężczyzny.- powiedział wskazując palcem na bambusową rurkę i na starszego Namikaze. - Szczerze powiedziawszy to powiedziałem Ci wszystko co wiem bo nie pamiętam już niczego więcej. Nie wiem nawet jak się nazywam i gdzie jestem. Wszystko traci sens. Może mnie odprowadzisz do mojej żony, chyba mam żonę? Chciałbym mieć najlepiej jakąś młodą z dużym biustem i szerokimi biodrami.

Ostatnio edytowany przez Straznik 1 (2014-04-21 20:53:01)

Mężczy